Verðandi - 01.01.1882, Page 125
KVÆÐI.
125
II.
Augun svört, sem eldheit sindra,
ægja mjer, og — seiða mig.
Laðandi þegar ljúft þau tindra,
langar mig til að kyssa þig.
Hárið svart í hringum niður
hrökkur um bjarta ennið þitt,
málið, ljúft sem lækjarniður,
læsir sig inn í hjarta mitt.
Sá jeg mjúka barminn bærast
blítt við andartakið þitt,
vissi þar hjartað varma hrærast,
— væri það að eins hjartað mitt.
III.
Man jeg lokkinn ljúfa,
er ljek um vanga minn. —
Gaman var sig að grúfa,
«Góða», í barminn þinn.
Man jeg eldheitt augað
undir dökkri brún,
þar hef jeg mig löngum laugað
og lesið ástarrún.
Man jeg vörina væna,
hún var svo rauð og heit —
þar kunni’ eg kossi að ræna,
í keskni hún «Góða» beit. —
Man jeg mittið granna
— mælt í beltisstað —
mátti mjög vel spanna,
— margoft reyndi’ eg það.