Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 127

KVÆÐI.
127
Og þar haíi dáið dauða slæmiim dyggðin hreina.
J>ú mælir eftir máli þjóða,
sem mælir eftir fjöri ljóða.
Jú hjarta á jeg enn, í því sem «glerinu góða»
máttu líta’, ef mær villt reyna,
myndina þína’ og hana eina.
Barnafoss.
þjóðsaga
(sbr. fsl. þjóðs. II. bls. 102.)
jþað er sumar, sunnudagur, sólin skín um haga’ og völl,
blika hólar, bleikir teigar, bláir hálsar, mólit fjöll.
Silfrar vötnin, svanir móka, syngur «dýrðin» ló í mó,
vindur sefur, sveitir allar signir helgidagsins ró.
Heyjaflekkir flatir liggja, fer nú enginn vinnu til,
orf og ljáir heima’ á húsum, hrífa reist við bæjarþil.
«Heft er» ekki «hönd á skafti» helgan dag á þessum bæ,
Hraunsás-konan heyið segir hafi gott af þerriblæ.
Drengir reka hross úr haga, hundar geyja, bregða’ á skeið
eldishestar, undan fara, eins og viti’ af kirkjureið.
Kátir sveinar heima’ á hlaði hesta taka, beizla þá,
vinnumenn að hófum huga, hnykkja, járna, leggja á.
Vinnukonur verpa, þvengja, vel er skafinn þvengur hver,
hyggja’ að fötum, fram þauleggja, festa’ í knapp ef slitinn er,
vinnumönnum vatn þær færa, vikugrómið af þeir þvo,
skeggkoss fá þær fram í göngum fyrir vikið einn og tvo.
Nú eru tekin tröf úr kistu, treyjan krækt og fljettað hár,
lagðir saman silkiklútar, sylgjan krækt á möttli gljár.
Margir hittast menn við kirkju, margt errætt und kirkjuvegg,
því skal fara’ í flíkur beztu, fljetta hár og raka skegg.