Verðandi - 01.01.1882, Qupperneq 129

K.VÆÐI.
129
Fús þarf ekki röksemd ríka. Eíða bræður lamba til.
Heyrast fram í hálsi dunur, Hvítá fellur þar í gil.
Músa-Bölverk’r braut þá ruddi, boraði gegn um ásinn göng;
bogi varð þar yfir ánni; ólmast hún í klettaþröng.
Laðar niður litla sveina, liti fagra blika sjá.
Úði stendur yfir fossi, ýmsum litum bregður á.
Sólin skín, þeir blika bláir, bleikir, grænir, rauðir, því
fram á bogann bræður ganga blindaðir horfa litskrúð í.
Úðinn teygir arma sína, um þá vefur kaldri mund,
köldum slær að hjartahrolli; hverfist þeim við glauminn lund.
Seiðir fossinn, galdur gelur, gleymingshörpu’ í djúpi slær,
drengi sundlar, falla’ í fossinn; ferlega við í djúpi hlær.
í>að er riðið hart í hlaðið, heim er komið messu frá
fólkið allt og fer með glensi, fjekk þá kæti bæjum á.
Móðirin hleypur af hesti sínum, hrópar unga bræður á;
hafði getið gull við kirkju, gleðja hugði syni smá.
Svarar enginn, angrast móðir, eftir sveinum leit er ger,
finnur þá ei fólkið kvíðið, förukonu að þar ber.
Hún af boga bræður unga biltast nið’r í fossinn sá.
Ekkjan skipar að brjóta bogann bráðasta það verða má.
Hann ei tíeirum helveg búi. Hraða karlmenn vinnu til.
Úðabogi’ er yfir fossi, ógnsvart við þeim glottir gil.
«Nú er höndin heft á skafti», hamar öxin bitið fær.
Niður í fossinn fellur boginn; ferlega við í djúpi hlær.
9