Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1967, Side 5

7
segir meira: með peim rœktunaraðjerðum, sem hér eru
allsrdðandi, verður ekki órœktarjörð breytt í það horf að
verðskuldi nafnið rœktun.“ (Sama rit, bls. 7).
Það er sannarlega furðulegt, að forráðamenn Bændaskól-
ans á Hvanneyri, með háskóladeild og víðtæka tilraunastarf-
semi, skuli nú á 7. tug þessarar aldar fást við nýræktar-til-
raunir með slíkum hætti, nema ef það væri til viðvörunar,
til að sýna hvernig ekki ber að haga störfum við að rækta
teig til töðu. Að efna til slíkrar harkaræktunar, til viðmið-
unar, er reyna skal nýja ræktunarhætti, er vitanlega hrein-
asta fjarstæða. En hér er allt á sömu bókina lært. Aðfarirn-
ar við ræktun djúpplægðu reitanna í tilrauninni taka þó út
yfir allan þjófabálk. Mýrin, sem „hefur þornað illa við fram-
ræsluna“, plægð einu sinni með Skerpiplóg, tætt og/eða
herfuð, borinn á tilbúinn áburður og sáð grasfræi, og þar
með er ræktuninni lokið. Að tilraunamenn skuli láta sér
slíkt til hugar koma, hvað þá að framkvæma það og kalla
rœktun, er meira en furðulegt. Jaðrar það ekki við blekk-
ingar að standa þannig að verkum „til að varpa ljósi á áhrif
djúpplægingar með Skerpiplóg á jarðvegoguppskeru.“ Sanni
nær virðist að telja þetta aðgerðir til að varpa skugga mis-
skilnings og vanmats á djúpplægingu með Skerpiplóg.
Aður en mér barst liin umrædda Hvanneyrarskýrsla, um
Tilraun með jarðvinnslu, var mér ókunnugt, að nokkrum
manni fróðum um jarðvinnslu og jarðrækt hefði dottið í
hug sú fjarstæða að vinna land til ræktunar aðeins með því
að plægja það einu sinni með Skerpiplóg, og herfa svo eða
tæta plægjuna á eftir í eitt skipti fyrir öll. Hitt vissi ég, að
Skerpiplógurinn hafði verið misnotaður þannig hér og þar
um landið, sennilega mest vegna vöntunar á greinagóðum
leiðbeiningum um jarðrækt, og hinar þrálátu áráttu bænda
og margra framámanna í ræktunarmálum að beita skemmri
skírnar aðferðum við nýræktun. Hvað sem því líður kemur
það úr hörðustu átt er tilraunamenn á Hvanneyri taka upp
slíka ræktunarháttu í tilraunum sínum, ræktunarháttu og
vinnubrögð við jarðvinnslu, sem eru full fjarstæða og fá-
vizka. Önnur skilgreining á þessu fyrirbæri verður vart