Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1967, Qupperneq 20

22
sem viðbót við það sem snertir Hvanneyrartilraunina með
jarðvinnslu, beinlínis. Hún gefur sannarlega líka tilefni til
þess.
Auðvitað hefir mér ekki tekist fremur en Ó. J. að brjóta
skarð í „þagnarmúrinn“, og hætt við að svo verði enn. En
svo hefir fallið „dómur“ í máli þessu. Við setningu Búnað-
arþings 1966 komst landbúnaðarráðlierra Ingólfur Jónsson
þannig að orði:
„Stundum heyrast þær raddir, að til ræktunar sé ekki
vandað nógu vel, að eftirlit sé í slakara lagi og leiðbeininga-
starfsemin að mörgu leyti í molum. Áreiðanlega eru þessir
dómar ekki á rökum reistir nema að örlitlu leyti.“ Með öðr-
um orðum: það vantar ekki nema örlítið upp á, að ræktun-
armálin séu í bezta lagi. „Það er stórt orð Hákot“. Svo að
eigi valdi misskilningi vil ég taka það skýrt fram, að það
væri fjarstæða að taka þessi ummæli ráðherrans þannig, að
þau birti einkaskoðun hans byggða á hans eigin búnaðar-
þekkingu og athugunum. Þess er auðvitað ekki að vænta,
hér er að sjálfsögðu meira í efni, ráðherrann verður og hlýt-
ur að byggja ummæli sín á upplýsingum frá ráðuneyti sínu
og ráðgjöfum í búnaðarmálum, búnaðarfræði-stofnunum og
búvísindamönnum. Það er alvara málsins, og hún er í sam-
ræmi við nýjustu löggjöf á þessu sviði, jarðræktarlögin frá
1965, sem leggja enn sem fyrr allt kapp á að stækka túnin,
áframhaldandi harkaræktun. Endurræktun túna kemur ekki
til tals nema „vegna kals og þýfis“.
En er þetta hæstaréttardómur? Eiga ekki snjallir bændur
síðasta orðið? Djúpplæging eða ekki djúpplæging, er senni-
lega ekkert aðalatriði. Skerpiplógurinn mistök eða ekki mis-
tök, skiptir ekki miklu máli. Mest held ég að sé um vert,
að „óttanum“ við plóginn verði útrýmt. Árið 1965 voru
fluttir inn 5 traktorplógar en 794 hjólatraktorar, árið 1966
voru traktorplógarnir 4 og hjólatraktoramir 727. Fátt lield
ég lýsi betur hvar vér erum staddir í ræktunarmálunum.
Og svo er býsnast yfir kalinu!
Saurasjöen, í október 1967.