Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1967, Síða 92

94
urn veginn sömu hlutföllum og uppskeran. Magníummagn
er svipað og gerist í töðu, en öllu meira í gulstör en heilgrös-
um. Kalsíummagnið er hins vegar mjög lágt, ef miðað er
við töðu (Þorsteinn Þorsteinsson, Magnús Óskarsson og Við-
ar Kornerup-Hansen, 1964).
Fosfóráburður eykur fosfórmagn í heilgrösum mikið, en
hefur lítil áhrif á fosfórmagn gulstararinnar. Við þessar að-
stæður og sláttutíma virðist þó fosfórskortur ekki hafa stað-
ið hálmgresi og língresi verulega fyrir þrifum, enda er þekkt,
að língresi þolir fosfórskort vel (Þorsteinn Þorsteinsson og
Magnús Óskarsson, 1963). Hlutdeild vallarsveifgrass í gróð-
urhverfinu eykst, ef fosfór er borinn á, en það gæti bent til,
að nýtanlegur fosfór í jarðvegi sé of lítill fyrir þá grastegund.
Fosfórmagn gróðursins í tilrauninni á Skriðuklaustri er
jafnvel enn þá minna en á Hvanneyri, enda verður veruleg-
ur uppskeruauki af fosfóráburði á Skriðuklaustri, en afar
lítill fyrir kalí.
Margir fræðimenn telja, að ákveðið hlutfall milli kalsíum
og fosfórs í fóðri gripa sé æskilegt. Flestir telja hlutfallið 1,3
kalsíum á móti 1,0 fosfór vera hæfilegt fyrir jórturdýr og þó
einkum mjólkurkýr, enda er það sama hlutfall og er á milli
þessara efna í mjólk (Þorsteinn Þorsteinsson, Magnús Ósk-
arsson og Viðar Kornerup-Hansen, 1964). Þetta hlutfall var
ákaflega óhagstætt í heilgrösum í Hvanneyrartilrauninni, ef
TAFLA 7. Ca/P-hlutfall í heilgrösum og hálfgrösum í til-
raun nr. 19—56. Meðaltal áranna 1959—1965.
Heilgrös Ca/P- hlutfall Hálfgrös Ca/P- hlutfall
a. Enginn áburður 0,80 0,90
b. 50 kg/ha N 0,65 0,90
c. 100 kg/ha N 0,70 1,00
d. 100 kg/ha N + 30,6 kg/ha P 0,49 0,86
e. 100 kg/ha N + 30,6 kg/ha P + 66,4 kg/ha K 0,68 1,00