Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1967, Qupperneq 102

104
unum þarna inni á ströndinni og fram til dalanna. Hér áð-
ur hefðu þeir verið býsna varir um sig en nú væri eins og
þeir væru allir steinblindir orðnir. Nógar hefðu þeir þó
bækurnar, blessaðir. — Og báran sá, hvernig háðsglottið
breiddi sig yfir skjannann á tröllinu, gulgráan og glámskan.
„Þú varst líka að hafa eitthvað eftir vestan vindinum
þennan morgun. Hvað var það nú aftur, sem hann var að
segja?“ spurði ég.
„Og þú ættir nú, svona gamall eins og þú ert orðinn, að
vera farinn að þekkja nöldrið í honum, þegar svona stend-
ur á. Auðvitað var hann með þennan hrottalega þurra
sperring undir eins um morguninn, bara fyrir það, að hann
var búinn að komast að því, að nú ætluðu bræðurnir hans
tveir, þeir Norðri og Austri, að taka sig saman um það að
bjóða honum byrginn. Annars man ég nú ekki svo glöggt,
hvað hann var að þusa.“
„Jæja góði,“ sagði ég. „Vænn varst þú að vara mig við.
Mikið mega lömbin mín vera þér þakklát. Þau eiga þér það
mest að þakka, að þau sluppu nærri því öll við kæfandi snjó-
fargið og klakabrynjuna sáru. Bara þú hefðir getað aðvar-
að fleiri. Bara þú hefðir kunnað að tala. Bara þú hefðir
átt flugvél og getað flogið alla leið suður í útvarpssal. —
Hrópað svo þaðan svo hátt, — svo þrumandi hátt, að allir
hefðu hrokkið við, — allir, sem fé áttu á fjöllum og heið-
um, hefðu hrokkið við og hlaupið af stað áður en það var
um seinan. Þá hefði verið hægt að afstýra miklu böli. —
Þungum þjáningum hefði þá verið létt af varnarlitlu og
saklausu lífi. Þá hefði tröllið gripið í tómt, — tröllið mikla
með gráa skallann og gula skjannann.“
„Já, ég hefði gjarna viljað vera þess megnugur, að aðvara
fleiri. En það hefði enginn gert neitt með það. Gott ef
nokkur hefði tekið eftir mér, þó að ég hefði komið í hlaðið.
En hvernig var það með þig? Þú kunnir að tala. Þú hefðir
getað talað við marga. Þú hefðir meira að segja getað sent
útvarpinu skeyti í tæka tíð. Þetta var í fyrsta sinni — í öll
þessi ár — sem ég hefi komið alla leið heim í hlað til þín.
Áður lét ég alltaf nægja að koma til þín í fjárhúsið. Ég ætl-