Réttur - 01.02.1917, Qupperneq 19

Henry George
21
inguna, var honum fylgt inn á samkomu, þar sem fjöldi
verkamanna var mættur — sem aðalverndara og vin
»vinnunnar og lýðvaldsins«. En ræðu sína hóf hann á
þessa leið: »Eg hefi aldrei sagt að eg væri sérstaklega
hlyntur verknaðarstefnunni. Hættum þessum hrópum um
sérstök réttindi til handa verknaðarstefnunni. Vinnan
þarfnast engra sérréttinda. Eg hefi aldrei varið né krafist
sérstakra réttinda eða samhygðar handa verkamönnum.
t>að sem eg: berst fyrir er jafnrétti fyrir alla
menn,«
Áheyrendurnir skildu og æptu fagnaðarópum. Petta var
síðasta ræða hans. Á öðrum fundi sama kvöldið var
hann svo þreyttur, að hann talaði slitrótt og með hvíld-
um. — Snemma næsta morgun vaknaði kona Georges
við að hann var farinn úr svefnherberginu yfir i næstu
stofu; þar stóð hann nábleikur og stirður eins og lík-
neski; þó kom hún honum aftur í rúmið. En nokkrum
mínútum síðar andaðist hann úr heilablóðfalli, 2Q. októ-
ber 1897.
»Hann dó eins og hetja á orustuvellinum, og fórnaði
síðustu kröftum sínum í baráttu við fjendur almúgans.
Hreinlífi og ákveðni, hrausti og djarfi Henry George.«
Og annað blað sagði: »Hann var annað og meira en
þjóðmálamaður og stjórnvitringur, hann var hugsjóna-
og djúphyggjumaður, og bækur hans tilheyra heims-
bókmentunum. Lát lians vekur sorg í öllum mentalönd-
unum. Hann var mikill rithöfundur ogdjúphyggjumaður,
en þó mestur sem merkisberi sannleikans, eins og hann
sjálfur skildi hann. Hann var siðbótamaður, sem flutti
boðorð réttlætis og bræðralags til útkjálka jarðarinnar.«
Lík H. George lá á börum í Grand Central salnum yfir
sunnudaginn, og Joar gengu 100 þúsund manns fram
hjá og kvöddu hann í síðasta sinni, en jafnmargir urðu
frá að hverfa sökum troðnings.
Um kvöldið fór þar fram sorgarathöfn. Salurinn var
fullur af fólki. Æskuvinur H. Georges, dr. theol, R. Heber