Réttur - 01.02.1917, Qupperneq 62

Ö4
Réttur
Par er þörfin mikil. Menn eru hálfblindir fyrir því, sem
fagurt er í íslenzkri náttúru, sögum, Ijóðum og lögum,
í hreifingum og umgengni (leikfimi, hreinlæti)« (14. okt.,
1908).
»Skólinn minn! Æ, hlæðu að mér, góði minnj því að
ég hef eiginlega ekkert um hann að segja nema þetta:
hann fór út um þúfur, mest fyrir taugaveikina, sem ætl-
ar alla að drepa hér í sveit. Árangur sýnilegur: nokkrar
námsbækur inn á 13 heimili. Þú brosir í kampinn (ef
liann er þá nokkur enn þá) og hugsar sem svo: sér er
nú hver árangurinn! En ég hugsa með mér: ef þið
góðir hálsar suður í kóngsins Kaupmannahöfn þektuð
mentunarástandið meðal unglinganna hérna, þá munduð
þið segja í hjartans einlægni sem svo: jæja, lítið er betra
en ekki! Ég kann samt að geta gert eitthvað meira áð-
ur en veturinn er úti« (18. des., 1908).
Úr starfsemi Guðjóns í Svarfaðardalnum varð samt
ekki meira þá, því að eftir nýjárið fór hann inn á Akureyri
og var þar kennari við gagnfræðaskólann það sem eftir
var vetrarins. Var þá margt af nýtu fólki nemendur á
skólanum og var hann mikið með þeim og hafði mikil
áhrif á þá (smbr. m. a. eftirmæli hans í »Norðurlandi«
19. sept., 1911, eftir l(ngibjörgu) B(enediktsdóttur)). Á Ak-
ureyri var Guðjón líka ásamt nokkrum öðrum mönnum
í eins konar samtalsfélagi, er mest fjallaði um siðferðis-
leg efni. Sýnilegur árangur þess félagsskapar var skraut-
prentað spjald, sem Oddur Björnsson gaf út og ætlað
var til þess að hengja upp á vegg. Höfðu áður verið
gefin út slík spjöld með kristilegum heilræðum, en nú
vildu þeir félagar semja eitthvað, sem átt gæti erindi til
allra. Fyrri parturinn er spurningar, er vekja eiga menu
til rannsóknar á sjálfum sér, en síðari parturinn bendir
á takmörkin, sem stefna ber að. Ókunnugt er mér um,
hvernig textinn er til orðinn, en það er trúa mín, að
Guðjón muni hafa átt mestan hlut í honum, og víst er
um það, að þetta eru hans hugsanir. Set ég því setn-