Réttur - 01.02.1919, Qupperneq 62

64
Réttur.
mikilli reynsiu. Peir gera sömu kröfur til tvítugra unglinga
eins og væru þeir um sextugt.
Mér verður helst að líkja þessum mönnum við amasöm
gamalmenni, sem hafa staðið öndverð í lífinu og aldrei áttað
sig á því; sem hafa altaf séð sinn fífil fegri, og þykir betra
það sem var í gamla daga.
Við þurfum frekar á brýningum að lialda og stórhuga,
vonhlýjum fortölum, sem stæla kjark okkar og auka okkur
von um, að geta staðist áhlaup og harðýgði lífsins, heldur
en gaspri þessara manna. Pað er síður þörf á því, að leiða
okkur að gröfum kærra vona og rústum hrundra áforma, held-
ur en að beina hug okkar fram til nýrra stórfenglegra verkefna.
Hér er ekki um léttúð að ræða né hlutleysi um sársauka
lífsins og sorgir annara. En okkur ber að mæta inótlæti
sjálfra okkar stillilega og djarfmannlega, annara sorgum með
hljóðlátri hluttekningu. Lögmál lífsins krefst þess, að við
stöndum meðan stætt er. Ekkert er göfugra en að vera
máttugur huggari. En sá einn er máttugur huggari, sem er
sjálfur sterkur á svellinu.
Vormenn þjóðanna eru Iánsmenn. Peir eru sólarinegin.
Vorhugur er í sálum þeirra. Mlsfellur mannlífsins drepa ekki
úr þeim kjark. Blóðsúthellingar koma þeim ekki til að ör-
vænta. Þeir vita, að öllu slíku má jafna við það, er stökk-
maðurijm hopar aftur á bak, til þess að geta stokkið lengra
áfram næsta skifti.
Hafið þið séð himininn faðma jörðina á friðsælu vor-
kvöldi, eða séð hafkæluna og sumargoluna mætast í miðjunt
dal, sættast, og gera gott úr öllu. Slíkur er máttur vorsins.
F*að ber anda sáttfýsinnar inn í bygðir landsins. Sá andi
þarf að komast inn í hjörtu okkar. Við þurfum að láta
gamlar sakir falla niður, og hefja hugi vora yfir alt smátt og
lágt. Okkur ber að hugsa meir um það, að skila góðum
arfi, en að gera lífið að skollablindu og eltingaleik gamalla
smámuna.
Hver sá, sem er sannarlegt vorsins barn, hugsar lengra en
fram til haustnótta æfi sinnar. Hann hugsar til vorsins, sem