Réttur - 01.07.1928, Blaðsíða 77
Rjettur] ATHS. MARX VIÐ GOTHASTEFNUSKRANA 205
sameiginlegum þörfum, svo sem skólar, heilbrigðisráð-
stafanir o. s. frv.
í þriðja lagi: Sjóðir handa þeim, sem ekki eru færir
til vinnu o. s frv. í stuttu máli það, sem nú er kallað op-
inber fátækraframfærsla.
Þá komum vjer loks að »útbýtingunni«. Fyrir áhrif
Lasalle’s er hún hið eina sem stefnuskráin fjaiiar um
í þröngsýni sinni. Hið eina, sem hún lætur sig skifta,
eru neysluafurðirnar, sem skift er milli hinna einstöku
framleiðenda samvinnufjelagsins. »Hinn óskifti af-
rakstur vinnunnar«, hefir orðið »takmarkaður« í með-
förunum. Að vísu nýtur framleiðandinn þess, sem
þjóðf jelagsmeðiimur, sem honum er varnað sem ein-
staklingi.
Eins og vígorðið »óskiftur afrakstur vinnunnar« er
orðið að engu, svo mun og vígorðið um »afrakstur
vinnunnar« yfirleitt leysast upp í þoku.
i samstarfandi þjóðfjelagi, þar sem framleiðslutæk-
in eru sameign, eiga engin afurðaskifti sjer stað milli
framleiðendanna. Það er heldur ekki hægt að líta á
vinnuna, sem fer til að framleiða þessar afurðir, sem
verðmæti framleiðslunnar, eða nokkurskonar hlutkend-
an eiginleika henar. Því vinna einstaklingsins verður
beinlínis hluti af heildarvinnunni, í mótsetningu við
auðvaldsþjóðfjelagið, þar sem hún verður það eftir
krókaleiðum. Orðið »afrakstur vinnunnar« verður
þannig með öllu innantómt, en nú þegar er það tvíiætt,
og því ónothæft.
Hjer er um að ræða kommúnistiskt þjóðfjelag, sem
auðvaldsþjóðfjelagið getur af sjer, en ekki hitt, sem
þróast hefir á eigin grundvelli; þjóðfjelag sem í öllum
atriðum, hagfræðilegum, siðfræðilegum og andlegum,
hefir ættareinkenni gamla þjóðfjelagsins, sem hefir al-
ið það í skauti sínu. Samkvæmt því ber hinn einstaki
framleiðandi nákvæmlega úr býtum það, sem hann
hefir lagt af mörkum, að frádregnum almennum kostn-