Réttur - 01.07.1928, Blaðsíða 118
246
ÁRGALARNIR ÁMINNA
[Rjettur
Kjarahapp til vor í arf
Okkar feðrum frá, sem þreyttir,
Prelsi rændir, blóði sveittir
Unnið hafa í örbirgð kaldri
Æfiverk á hálfum aldri —
Hlutu loka-launin ríf:
Leiði týnt um slitið líf«.
Vantraustið á eigin mátt og visku hverfur, trúin á
kraft samtakanna, eini bjargvættur smælingjanna,
kemur í staðinn.
»Oss hefur brostið vit og vilja
Verkalaun að heimta djarft.
Við höfum fælst að skynja og skilja
Skaða vorn og hlutfall þarft,
Trúað á að okkar færi ,
Ekkert nema stritið væri’
Þrælskyldugir aðra að ala,
Aðeins hæfir til að mala
Drottnum vorum yndi og auð
Okkur naumast daglegt brauð«.
Og þegar hin nýja stefna hefur gagntekið sálir verka-
manna, hefur eytt í hugum þeirra allri hræðslu við
afleiðingar mótþróans, allri fastheldni við hleypidóma,
trúarkreddur og siðaprjedikanir yfirstjettanna og
þjóna þeirra, öllu hiki við að fœrast hið geysilega hlut-
verk sitt í fang, þá brýtst fram tilfinning sú, sem dá-
samlegri er öllu öðru, sem maðurmn getur upplifað,
uppreisnartilfinning kúgaðs manns, máttarmeðvitund-
in um að geta bylt af sjer öllu farginu, sem beygir bak
og hug, sannfœringin um að hann sje að rækja það
nauðsynlegasta og dýrlegasta hlutverk, sem mannkyn-
inu fellur í skaut.
»Upp, mót kúgun, eymd og spilling,
Öld þó byltist líkt og haf.
Látum alla lyga-gylling
Leirnum mannlífs skolast af.