Réttur - 01.01.1974, Síða 50

og þessum, — og hún á marga slíka, — til að
tryggja hana gegn því að blóðveldi fasismans kom-
ist á að nýju, — og valdarán blóðhunda Bandaríkj-
anna í Chile er enn ein viðvörunin. Þessir menn
hafa lifað með henni þrengingarnar og unnið með
henni að nýsköpun lands og þjóðar — og þeir
munu ekki gleyma.
Hinn sósíalistiski Sameiningarflokkur Þýzkalands
(SED) og Sósíaldemokrataflokkur Vestur-Þýzka-
lands hafa meðhöndlað misjafnlega þann sósíal-
istiska arf, sem þeim var enn sameiginlegur fyrir
sextíu árum.
SED hefur lagt efnahags- og valdagrundvöll að
þróun sósíalistisks þjóðfélags, varðveitt sinn sósíal-
isma, — að vísu í harðri skel, — mjúk kvika mann-
úðar- og frelsishugsjóna sósíalismans verður oft
óþyrmilega úti í stormbyljum stéttabaráttunnar.
Hægri armur SPD hefur hinsvegar haldið áfram
þeirri uppgjafarstefnu fyrir auðvaldinu, sem leiddi
ógæfuna yfir verkalýðshreyfingu Evrópu við svikin
1914. Hann hefur sem frönsku kóngarnir forðum
„ekkert lært og engu gleymt." Sú uppgjöf hefur
ekki aðeins verið í verki, heldur hefur og þeim
fræðikenningum marxismans, sem gamli SPD hélt
trúnað við i orði, verið fórnað. Sósíaldemókrata-
flokkurinn þýzki mun vera minnst sósíalistiskur
allra sósíaldemókrataflokka. — En hann er fjölda-
flokkur verkalýðsins í Vestur-Þýzkalandi, hann hef-
ur nú eignast heiðarlegari andfasista og sósíalista
að foringja og innan han3 vex upp, fyrst og fremst,
hjá æskunni, róttæk, sósíalistísk hreyfing. Það
væri því örvænting ein að gefa hann upp.
Það, sem Evrópa alþýðunnar þarf á að halda er
eining, baráttueining allra sósíaljsta: kommúnista,
sósialdemókrata og hvað þeir annars kjósa að
kalla sig.
Samstarf frönsku kommúnistanna og sósíaldemó-
kratanna hefur þegar vísað veginn.
Auðhringir Evrópu sameinast í æ hrikalegri ein-
okunar- og afturhalds-samtök gegn alþýðu.
Viðskiptastríð auðvaldslandanna innbyrðis, jafn-
vel geigvænleg kreppa, sem gjaldeyrisöngþveitið
aðeins er forsmekkur að, kann að vera á næsta
leyti. Oliukreppan eykur svo á allt saman.
Það má ekki gleymast að það var fasismi auð-
valdsins, sem sigraði I siðustu heimskreppu.
Kommúnistar og sósíaldemókratar hinna þýzku
landa ættu að minnast þess enn að Thálmann og
Breitscheid biðu bana saman í Buchenwald 1944.
Slíkt skal aldrei aftur ske — er heitstrenging
allra góðra sósíalista.
Það væri mikil gæfa evrópskri alþýðu, ef verka-
lýðsflokkar þýzku ríkjanna, verkalýðshreyfing sú,
sem endur fyrir löngu ruddi braut undir forustu
Bebels, næði samstarfi gegn auðhringavaldi þvi,
sem nú tröllríður Evrópu.
En meðan verkalýður alls hins forna Þýzkalands
hefur enn ekki borið gæfu til þess að taka höndum
saman og kveða niður það auðhringavald Vestur-
Þýzkalands, sem eitrar jafnt sálir íbúanna sem
umhverfið, — mun alþýðan í DDR halda áfram að
byggja upp „hitt Þýzkalandið", skapa hið raunveru-
lega „þýzka undur" í föðurlandi Marx og Engels
— þrátt fyrir allt.
SKÝRINGAR:
Hér skal sagt í mjög stuttu máli frá þeim þýzku
félögum, er hér eru nefndir og ekki eru alkunnir
lesendum:
Franz Dahlem, fæddur 1892. Frá 1913 í Sósíal-
demókrataflokki Þýzkalands og æskulýðssamtökum
hans. Gekk í KPD 1920, í miðstjórn flokksins 1927.
50