Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Qupperneq 11

Floti Valdimars sigursæla heldur til Eistlands árið 1219. Teikning eftir Holger Drachmann.
banaorsökinni, sem hver og einn óvætnur gest-
ur þessum líkur blæs manni í brjóst.
„Hm, fljótt rurndi í hreppstjóranum
um leið og hann velti þeim sjórekna við. „Það
eru ekki skítnýtandi af honum lepparnir!“
Annar leit svo á, að hann hefði getað fengið
högg. á gagnaugað og hrokkið við það útbyrðis.
Læknirinn glennti fagmannlega upp augna-
lokið og þrýsti á augað. Hann minnti mig á
drengina, þegar þeir eru að leika sér að þorsk-
hausum.
„Það var til nokkurs að láta mig sendast hing-
að út eftir. Það getur engum dulizt, að maður-
inn er steindauður!“
Það var öll líkræðan, sem lesin var yfir mann-
inum.
Við þetta tækifæri hnykkti mér við yfir því,
hve lítið menn gera úr þvílíkum hlutum á Skag-
anum. Allir eiga að deyja Drottni sínum. Það
getur hent þig í dag og mig á morgun, og þess-
vegna er bezt að binda ekki hugann mjög við
það! í því er næstum allur þeirra trúarlærdóm-
ur fólginn. Og hann er að minnsta kosti heppi-
legur þar, sem líf og dauði vega salt án afláts
eins og bátur á öldufaldi.
Þegar ég hitti næst kunningja mína frá
Gamla-Skaga, vantaði einn þeirra í hópinn; Hans
Lárusson.
„Hvað hafið þið gert við Hans?“ spurði ég.
Hafnsögumaðurinn, óli Kristófersson, þjapp-
aði af gömlum vana öskunni niður í pípu sína
og benti á táknrænan hátt með pípumunnstykk-
inu út á hafið.
„Það er einmitt!“ mælti ég. „Hann er þá far-
inn?“
„Hann er hjá þorskunum, sem naga holdið
frá beinunum á honum!“ svaraði hafnsögumað-
urinn og bað um eldspýtu.
„Iivenær gerðist það?“ spurði ég.
„Það var um borð í slúffunni í haust sem
leið. Honum skolaði burt af þilfarinu, og við
hinir þrír lágum í þrjátíu klukkustundir í kjöl-
soginu á slúffunni með skútuna yfir hausnum
á okkur. Hafið þér ekki heyrt söguna af því?“
Ég lcvaðst ekki hafa heyrt söguna, og hann
sagði frá. Frásögn hans var svo stuttorð, sem
hún frekast gat verið, og þegar ég skírskotaði
til gamals kunningsskapar í því skyni að fá
hann til þess að segja mér nánar frá einstök-
um atriðum, vísaði hann aðeins í skýrslu þá,
sem bæjarfógetinn hafði tekið um atburðinn og
látið prenta. Hann hélt því fram, að bæjarfóget-
inn hef ði sett s i n n svip á málið; nú gæti ég sett
m i n n svip á það. Ég sagði honum, að það væri
fjarri mér að vilja lita frásögn hans frekar en
nauðsyn kynni að bera til. Hann hristi að vísu
höfuðið dálítið efablandinn; en að lokum urð-
um við á eitt sáttir um, að hjá því mætti kom-
ast, ef við legðum okkur báðir fram.
Ég læt hann sjálfan segja frá.
VIKINGVR
281