Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Síða 41

Þetta er haft eftir Bernard Shaw:
— Það tók mig tíu ár að komast að raun um að ég
hafði enga rithöfundahæfileika. Þá ætlaði ég að hætta,
en það var ómögulegt, því að ég' var orðinn heims-
frægur.
★
— Haldið þér að myndin líkist mér?
— Já, én hins vegar get ég hæglega lagað hana,
svo að hún verði sæmileg.
★
—• Hvernig gat yður dottið í hug að berja konuna
yðar. Það var aumingjalegt.
-— Aumingjalegt? Hafið þér séð konuna mína?
★
Tobba skessa og maðurinn hennar lentu í bardaga,
cinu sinni sem oftar. Litlu síðar kom kunningjakona í
heimsókn til Tobbu og fékk að heyra söguna.
— Og hann sló mig, bölvaður hundurinn, svo að
blæddi. En bíddu bara við, Stína mín, þangað til hann
kemur aftur heim frá sjúkrahúsinu. Sá skal fá til te-
vatnsins!
★
—- Veiztu það, að birtan frá sólinni fer með 330 þús.
km. hraða á sek. til jarðarinnar.
— Finnst þér það mikið? Gættu að því, að þetta er
allt niðu,r í móti.
★
Bágur er búskapur, böl er hjúskapur, illt er einlífi og
að öllu nokkuð.
Með byijum gengur batnandi veður.
Lítið er vesæls manns vandræði.
Með sjálfum sér verður hver lengst að fara.
Þungt er þegjandi böl.
Ekki er ástin litvönd.
Sá gefur tvisvar, sem fljótt gefur.
Ekki bíður gæfan kvölds, ef vísað er frá að morgni.
Betri er fyrirvarinn en eftirvarinn.
Seint er kvenna geð kannað.
Lifir eik þó laufið fjúki.
Illt er að eiga sverð sitt í annars slíðrum.
Sá, sem eldinn vill hafa, hlýtur reykinn að þola.
Fár er fullrýninn.
Sá veit gerzt, sem reynir.
Skömm er óhófs æfi.
Glettstu ei við gikkinn, að þú fáir ei af honum
hnykkinn.
Oft e.r sorgfullt brjóst undir sjálegri skikkju.
Bíðendur eiga byr en bráðir andróðra.
★
FaSirinn. Ilvort á ég heldur að láta strákiim minn
verða skáld eða málara, prestur góður?
Presturinn: Sjálfsagt skáld. Pappír er til muna ódýr-
ari en léreft.
— Bölvaðir krepputímar eru þetta! Vindlastúfarnir
verða styttri með degi hverjum!
Hún þekkti það.
Jónas stórbóndi var nýkvæntur. Svo kom upp fyrsta
deiian á milli hjónanna.
Jónas þrumaði:
— Þú ert svo heimsk, að þú þekkir ekki einu sinni
hest frá asna!
Iíonan svaraði rólega:
— Jæja. Hef ég nokkurn tíma kallað þig hest?
★
Fyrirlesarinn andvarpar.
— Látum það vera, þó að þið, háttvirtu fundarmenn,
lituð á klukkuna öðru hvoru, meðan ég flyt ræðu mína,
en hitt get ég ekki þolað, að þið haldið úrunum lengi
við eyrað til að ganga úr skugga um það, hvort þau
hafi numið staðar!
★
Sjómaðurinn — Elskan mín, ég ætlaði að færa þér lif-
andi apa frá Afríku, en skipið lagði af stað áður en mig
varði.
Eiginkonan: Þetta gerir ekkert til, vinur minn, úr því
að ég hefi þig.
VÍKINGUR
311