Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Síða 46

um helztu atriði hvað þekkingu, viðhald og við-
gerð snertir á ljós- og radíósendingartækjum
þeim, er þeir eiga að líta eftir. Það er vonandi,
að hinir ráðandi menn þessara mála athugi allt
þetta og hagnýti sér alla tækni komandi tíma
hvað snertir vitamál yfir höfuð.
Ljósbaujur þarf að setja á hina hættulegustu
staði, merkja þarf meira en verið hefur sker,
boða og grunn á þröngum siglingaleiðum. Sker-
in til þess að auðkenna þau frá öðrum og svo
að þau þekkist í þoku eða dimmviðri; slík leið-
sögumerki eru góð og nauðsynleg. Boða, þar
sem þeir geta tálmað fjölfarinni siglingaleið.
Grunn, sem eru hættuleg fiskiflota og farflota.
Aldrei komu í sumar baujurnar við grunnin á
Húnaflóa. Síldarleysið í sumar gerði það að
verkum, að engin veiðiskip þurftu á þeim að
halda.
Á þeim slóðum hefur oft mátt sjá ljóta sigl-
ingu og teflt á tæpasta vað, þegar síld hefur
verið þar mikil en dimmt í lofti. Má einstök
heppni heita, að ekki hefur hlotizt af stórtjón.
Mörg önnur skip sigla þessa leið, og mundi
þeim vera mikil hjálp í þessum baujum.
Það getur verið að ekki sé gott að festa
baujum þétt við grunnin sjálf en þá mun vera
hægt að láta þær standa á milli gi-unnanna,
sem mundi gera sama gagn. Er því sjálfsagt
að þetta sé framkvæmt á vori komanda.
Ekki væri það úr vegi að leggja góðri ljós-
bauju við Garðskagaflös. Það mundi hafa mikla
þýðingu fyrir fiskiflota suðurflóans og farskip
öll.
Það hefur oft orðið að umtalsefni milli sjó-
manna, hvað illa sé búið að leiðarljósum og
merkjum á siglingaleið inn til sjálfrar höfuð-
borgarinnar. Má með sanni segja, að þar sé frek-
ar illa varðað, en ætti þó að vera til fyrirmynd-
ar. Vitarnir eru ljósvana, og baujan, sem nú
stendur við Akureyjarrif er bæði ljóslaus og
hljóðlaus.
Eg hefi heyrt því fleygt, að ekki hafi mátt
setja á þessa bauju hljóðmerki eða hljóðvita,
því að það mundi trufla svefnfrið borgarbúa,
ef slíkt hljóð heyrðist utan frá sundunum í næt-
urkyrrðinni. Það virðist líka þannig, að þetta
liggi í loftinu er maður siglir til borgarinnar,
því skip eru beðin að nota sem minnst að hægt
er hljóðmerki að nóttu til innan hafnartak-
marka.
Víst er um það, að Reykjavík verður í þessu
tilfelli einstök siglingaborg, því á sambærileg-
um stöðum erlendis er signalpípan oft notuð ó-
spart, bæði til kveðju og siglingarmerkjagjafa,
jafnt innan sem utan hafnanna, hvort heldur
er nótt eða dagur. Ef þessu væri þannig háttað,
er máske ekki annað að gera en að setja músik-
hljóðvarp á baujuna eða spiladós með vöggulög-
um, svo að ekki raskist svefnfriður íbúanna, því
óneitanlega væri gott að hafa hljóðmerki á
bajunni við Akureyjarrif. Máski gæti þoku-
nótt haft þær afleiðingar, að yngismey mætti
ekki á stefnumóti, bíósýning félli úr eða ein-
hver frúin kæmi of seint í kaífiboð. Karlmenn
mundu aðeins fylgjast betur með dimmviðris-
dögunum. Blöðin mundu geta um hávaðann á
Akureyjarbanka. En mér er nær að halda, að
eftir eitt ár eða skemmri tíma mundi enginn
vilja missa hljóðið frá baujunni, sem vísar
þreyttum sjófaranda rétta leið í trygga og góða
höfn.
Mest aðkallandi framkvæmdir vitamálanna í
náinni framtíð tel ég vera þessar:
Vestmannaeyjar. Radíó-viti sem landtökuviti,
miðunarstöð og hlustunarstöð, sem starfar all-
an sólarhringinn.
Garðskagi. Radíóviti, miðunarstöð og hlustun-
arstöð.
Engey. Radíóviti.
Vestfirðir. Radíóviti, miðunarstöð og hlust-
unarstöð á Arnarnesi.
Selvíkurnöf, Siglufirði. Radíó-stefnuhorns-
viti, miðunarstöð á Sauðanesi.
Dalatangi. Radíóviti. (Er víst fenginn).
Papejr. Miðunarstöð, hlustunarstöð fyrir
Austfirði.
Ég hefi heyrt að íslenzka ríkið hafi fengið
radíóvita frá setuliðinu hér. Væri það æskilegt,
að við sjómenn fengjum sem fyrst eitthvað um
þessa vita að heyra, hvar þeir eru,ásamtmerkja-
sendingum þeirra og tíma.
Það blandast engum hugur um það, að vinna
ber að því að íslenzka sjómanninum sé veitt
allt það öryggi, sem mannvitið og mannshöndin
geta í té látið, því það er einn liður í nýsköpun
þeirri, sem nú er efst í huga landsmanna.
Því „fast þeir sóttu sjóinn og sækja hann
enn“.
örugg sigling er framsækinni farmanna- og
fiskveiðaþjóð undirstaða velmegunar og bless-
unnar.
ólafur Magnússon.
316
VlKlNGUR