Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Síða 51

Eins mun gjarnan vofii vis
vera hraustum drengjum
næst er hvessir, kólga rís,
hvín í segli og strengjum.
Þá mun heyrast hróp og kvein,
harma&ur þjóSarskaSi,
skrifaó um lífsins mörgu mein,
tnyndir í hverju blaöi.
Rœtt um dœtra og sona sorg,
sœróa konu í nauóum.
Krónum safnar sveit og borg:
Sœlt er aS gefa snau'öum.
Vikur Zíða. Mektarmanns
máist harmaletur.
Gróöavonin, drykkja og dans
dafndSi aldrei betur.
En í lágum sorgarsal
senn er lokifi vörnum:
Hungurvofan veifa skal
vopni «ð ekkju og bórnum.
Loksins berst þó líknin að —
lands eru feSur góSir:
Börnum flœkt er staS úr stafi,
stritar hnípin móSir. . .
Þarna eru ykkur þakkargjöld,
þarna bœtt er raunin,
þarna fáiö þúsundföld
þjóSarhetju launin.
Þó að flestir þegSu enn,
þyrfiu ei deilur hefja,
brást þú vi<5 og brýndir menn,
bafist þá réttar krefja.
Ekkert léztu ógna þér.
Ýmsir fylltust móSi,
brátt þeir fundu funa sér
fólginn eld í blófii.
KröfSust réttar, sig og sitt
sögSust verSa að tryggja,
blikuSu augu, efa kvitt
öll var þeirra hyggja.
Kontórherra brandi brá,
brýndi drengskap frónskan:
Öllu steypa í glapa gjá
girnist sigurjónskan.
Ramakvein um byggó og bœ
bölvun ykkur víg'Si:
Hetja þjó'Sar hert á sœ
heiftar afbrot drýg'Si!
Átók hófust, hlummdu ótt
högg á vaska drengi,
sjómannsskapi'ð, þrek og þrótt
þurfti ei hvetja lengi.
Allir kylfukapparnir
kunnu þá leiknum miður:
Ýmsir flúðu óðfúsir,
ultu sumir niður.
Lauk svo rimrnu — en höfuö hátt
HERRAR báru fáir:
Tapað stríð. . . Við samda sátt
sigru'Su ALLIR smáir.
Sjómenn tóku í trausta mund,
tryggSum margir hétu, —
síSan þér á frama fund
fylgdu af beztu getu.
Margan sigur vannst þú vist,
varSir börn og konur.
Enn gegn öllu röngu ríst,
réttar óskasonur.
Brekkuseiglan barning viS,
bjartur vilji og hertur —
þoldi sjaldan þetta liS
þrjótur hnakkakerrtur.
VIKINGUR
321