Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1945, Qupperneq 69

FriSrik Halldórssorii
loftskeytamaður.
Þú Friðrik ert dáinn, á fólkið kom stanz
en fortíð og minningin lifir.
Mig langar að flétta þér fegursta krans —
en fátæktin bannar hins andlega manns
— og leggja hann leiðið þitt yfir.
Nú saknar þín ísland og samhuga þjóð.
Nú saknar þín kona og dætur.
Nú sakna þín foreldrar, systkinin góð.
Nú saknar þín félagaeiningin hljóð.
Nú saknar þín særinn og grætur.
Þér hlotnaðist guðveig í skáldanna skál
er skapaði Ijóðin og sögur.
Þú heflaðir stuðla og meitlaðir mál
það-mótaðist fast inn í hvers manns sál
því listin var leikandi fögur.
Þú laðandi prúði og lundgóði sveinn
með Ijúfmennskubrosið á vörum.
Og kringum þig ætíð var heimurinn hreinn
þær hamingjustundir fær gefið sá einn,
er sannleika flytur í svörum.
Þú mikið varst kjörinn í stjórnanna störf
er staðfesti traustið hjá mönnum.
Þín fórnarlund reyndist í framkvæmdum þörf
alg’erðir af honum eða endurbyggðir og vonandi
eiga þeir eftir að verða margir enn.
Og nú skulum við snöggvast líta inn í báta-
smíðastöðina hans. Þar stendur fullsmíðaður
12—13 smál. bátur, byggður úr eik. Þetta er
afrek, sem Gísli hefir unnið á síðasta ári. Einn
byrti hann þennan bát úr 5 kvart.Xl% tommu
eik. Einn lagði hann kjölinn og vann stefnið úr
11 tommu þykkri eik. Var það svo þykkt, að
ekki var hægt að vinna það með vélsöginni. En
þá sagaði Gísli það með handsög. Það sýnir
m. a. krafta og dugnað Gísla Jóhannssonar báta-
smiðs á Bíldudal.
Það var ekki ætlun mín að skrifa lofgrein
um Gísla, enda er hann slíku mótfallinn. En
þegar unl slíkan dugnaðar- og afkastamann er
að ræða, verður ekki hjá komizt að ljúka lofs-
orði á hann. En þótt orðum um hann yrði sleppt,
myndu „verkin tala“.
Fátækur sjómaður sezt að á landi og byrjar
smíðar. Hann gleymir ekki stéttinni, sem hann
kom frá, hann gleymir ekki heldur hafinu.
öll framkoman hressandi, einlæg og djörf,
er mótast af manndómi sönnum.
Þú áttir svo háleita hugsjón á jörð,
að hér skyldi réttlætið vinna.
Að sameina hrjáða og sundraða hjörð
og setja um réttindin heilagan vörð
var uppfylling óskanna þinna.
Þú vaktir í klefa, þá báran sig braut
við borðin á vélknúðu fari.
Um bylgjumar ljósvakans boðorðið þaut
þér blessaðist allt, sem að starfinu laut
þú sendir og beiðst eftir svari.
Loks kveðja þig ástvinir, köld er þín mund
fyrst konan og dæturnar ungu.
Svo foreldrar, systkini, lömuð í lund
og loftskeytamennirnir skilnaðarstund
hér geyma og góðvin á tungu.
Ef framhald er lífsins á fjarlægri strönd
þá fæðist að nýju þín iðja.
Þar jarðnesku þrautirnar binda ekki bönd
en birtast hin dýrðlegu jafnréttislönd
þar frelsis og friðar skal biðja.
Já, heill sér þér vinur á hnettinum þeim,
er herskarar kærleikans búa.
Svo margt er að starfa í guðanna geim
og gefist þér batinn í englanna heim,
því bezt er að treysta og trúa.
Feigur Fallandason.
Stéttinni leggur hann til báta og skip. Á 40 ár-
um færir hann henni á 4. hundrað fleytur. Hann
á oft við erfiðleika að etja og mótlæti. En karl-
mennskulundin kiknar ekki, heldur stælist.
Hann hefir sjálfur sagt svo (því að hann er vel
hagmæltur):
„Það er sem mér aukist afl
í orrahríðum,
þótt hjartað fái háan skafl
á harmatíðum“.
Hann gleymir því ekki, hversu Ægir gamli er
oft mislyndur og traustan byrðing þurfi til þess
að þola löðrunga hans. Samkvæmt því byggir
Gísli bátana og skipin. Og enn hefir enginn
sjómaður látið lífið fyrir þær orsakir, að ekki
hafi allir viðir verið traustir hjá Gísla og tryggi-
lega frá þeim gengið. Sjómenn eiga hér traust-
an tryggðavin, sem þekkir þá og skilur og veit
hvert lífsstarf þeirra er.
Þess vegna heiðra sjómenn hann á þessum
starfs- og ævimótum hans.
Jón Kr. ísfeld.
VÍKlNCUll
339