Sjómannablaðið Víkingur - 01.05.1987, Side 69

Viötal
— Hver var aðdragandinn
að félagsmálastarfi Arnar?
— Ég lauk vélstjóraprófi
árið 1941 og fór þá á sjóinn.
Ég haföi ungur mikla löngun
fil þess að verða sjómaöur og
vegna ráðlegginga föður míns
fór ég í smiðju og síðan í
Vélstjóraskólann. Þetta var
hin hefðbundna leið þeirra
sem ætluðu að verða vélstjór-
ar. Sjómennskan átti hins-
yegar ekki fyrir mér að liggja.
Ég þoldi illa sjó og eftir tvö ár
a sjónum réðst ég til Hitaveitu
Reykjavikur og gerðist vél-
stjóri i dælustöðinni að Reykj-
um. Þetta var árið 1943.
Menn deildu um
eftirmann Ásgeirs
Ég sótti allvel fundi í Vél-
stjórafélaginu og 1948 var ég
kosinn i stjórn. Þar með hefj-
ast afskipti min af félagsmál-
um sjómanna sem stóðu með
litlum hvildum allt til ársins
1973. Ég hafði setið öll þing
FFSÍ frá árinu 1948 og var
orðinn nokkuð vel kunnugur
samtökunum. Það var svo
árið 1961 að ég var kosinn i
stjórn sambandsins.
Ásgeir Sigurðsson skip-
stjóri var fyrsti forseti Far-
^anna- og fiskimannasam-
bands islands. Eftir fráfall
hans voru menn ekki á eitt
sáttir um hver eftirmaður
hans í þessu embætti skyldi
verða. Við vélstjórar vorum á
bvi að einhver úr okkar hópi
1aeki við. Þetta var allmikið
raett, en endirinn varð sá að
Kristján Aðalsteinsson
skipstjóri var kosinn. Kristján
vsr forseti sambandsins í tvö
ar ®n gaf ekki kost á sér til
®ndurkjörs. Ég tók þá við sem
orseti FFSÍ næstur tvö árin,
fra 1963 til 1965. Gaf ekki
það* ^ m®r enclurKjörs eftir
Menn unnu af heilum
hug
Örn Steinsson sagði að
helstu mál Farmanna- og
fiskimannasambandsins
þessi ár hefðu verið varðandi
öryggi á sjó, vitamál og svo
kjaramál sjómanna. Samstarf
i stjórn sambandsins var gott.
Menn unnu heils hugar aö
hagsmunamálum sjómanna
og öðrum málum er þeim
höfðu verið falin. Langa verk-
fallið sem minnst var á í upp-
hafi hafði þjappað mönnum
saman.
—En hafði samvinnan inn-
an FFSÍ þá ekki alltaf veriö
sem skyldi?
— Samvinna manna var
töluverð enda þótt andrúms-
loftiö milli starfshópanna
hefði mátt vera betra. Sam-
starfsandinn batnaði til muna
við meiri kynningu eftir að við
i Vélstjórafélaginu fluttum i
stöðvar Farmanna- og fiski-
mannasambandsins í Fisk-
höllinni við Tryggvagötu. Áður
vorum við í Ingólfshvoli, eða
þar til Seðlabankinn þurfti á
húsnæðinu þarað halda.
Vorum skammaðir
seint og snemma
Ég hefi áður sagt að þessi
harða barátta sem við háðum
i verkfalli yfirmanna i sex vik-
ursumarið 1957 hafi þjappað
okkur saman. Við vorum
skammaðir seint og snemma
en áttum undir högg að sækja
að koma skoðunum okkar á
framfæri. Verkfallió hófst 17.
júni, sem var kannske ekki
heppilegasti dagur til slíks.
Forsætisráðherra tók okkur
til bæna í ræðu sinni þann
dag og blöðin voru okkur and-
stæð. Dálkahöfundurinn
Hannes á horninu, sem skrif-
aði í Alþýðublaðið, kallaði
okkur „verkfallsmenn á lúx-
usbilum" og að minnsta kosti
einn prestur vandaði um við
okkur i stólræðu. Verkfallið
leystist svo um síðir eftir 70
klukkustunda samningafund
og við náðum mikilsverðum
áföngum.
Nokkru síðar, það var árið
1958, keypti FFSÍ og fleiri fé-
lög húseign að Bárugötu 11,
sem var um árabil aðsetur
sambandsins og nokkurra fé-
Sveinn
Sæmundsson
rithöfundur
Nýkjörin stjórn FFSÍ,
kosin 1965. Aftari röð
frá vinstri: Jón Péturs-
son, Karl Magnússon,
Sverrir Guðvarðarson,
Örn Steinsson, Árni...
Sitjandi frá vinstri: Guð-
mundur Jensson, rit-
stjóri Víkings, Henry
Hálfdansson, Guð-
mundur Oddsson,
forseti, Böðvar Stein-
þórsson og Guðmundur
Pétursson.