Náttúrufræðingurinn - 1938, Side 84

128 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiitmimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiii
Fálki gerist hræfugl.
Haustið 1928 kom fyrir atvik, sem mér þótti nokkuð einkenni-
legt. Ég átti þá heima í Grjótárgerði í Fnjóskadal og rak all-
margar kindur til slátrunar á Svalbarðseyri við Eyjafjörð. Er
þangað löng leið og yfir Vaðlaheiði að fara. Af Svalbarðseyrinni
lagði ég heimleiðis að morgni til, ásamt fleiri mönnum, er þar
höfðu verið staddir sömu erinda og ég. Steinsskarð heitir vegur
sá, sem farinn er yfir Vaðlaheiði í þessum slátrunarferðum. Er við
vorum komnir efst á heiðina, þangað sem skarðinu tekur að halla
austur til Fnjóskadals, ákváðum við að hvíla hestana, sem gengu
undir mjög þungum böggum. Leystum við byrðarnar ofan og
sprettum af hestunum. Tókum síðan til snæðings og hugðumst að
dvelja þarna á annan klukkutíma, því að veður var inndælt. Við
höfðum allir meðferðis mikið af kindahausum, sem bændurnir
eru vanir að flytja heim, er þeir slátra fé sínu í fjarlægum slátur-
liúsum. Hugsuðum okkur nú að nota tímann til að þurka hausana
meðan við tefðum; mundu þeir léttast er blóðið þornaði úr ullinni.
Breiddum við alla hausana í flokka á flötum mel og héldum síðan
áfram að snæða. Vorum við í hléi við melinn og töldum eigi þörf
á að gæta hausaflokkanna, en sáum ekki til þeirra. En er við risum
upp til brottferðar og ætluðum að fara að safna hausunum saman
aftur, flýgur heljarstór fálki, hvítgrár að lit, og að sjá mjög elli-
legur, upp hjá hausaflokkunum. Er að var gætt, sást að fálkinn
hafði höggvið, og sennilega etið augun úr fjórum kindahausum
í hausaflokki eins bóndans, sem þarna var með í förinni, Davíðs í
Brúnagerði. Við urðum meira en lítið hissa. Höfðum aldrei heyrt
getið um að fálkinn væri hræfugl. En að þessi atburður er sannur,
og að það var fálki, sem flaug upp af hausum Davíðs í Brúnagerði,
get ég vottfest með vitnisburði hans, og tólf annara manna, ef
þörf krefur. — En hvernig stendur á því að fálkinn neytti þessa
matar? Var það vegna þess, að hann var orðinn of gamall til að
geta veitt sjálfur? Eða hvað?
Hállgrímur Vigfíisson.