Náttúrufræðingurinn - 1944, Síða 70

172
NÁTT URUFRÆÐIN GURINN
Heidelbergs-mansins, eru tennurnar. í Heidelberg-manninum voru
þær frekar smáar, en liér eru þær jaí'n stórskornar og kjálkinn sjálfur.
Von Koenigswald sá strax, að brotið var úr mannskjálka, sem hafði
verið risavaxinn, og nefndi hann því tegundina Meganthropus
palaeojavanicus. Við höfum engar fregnir fengið frá von Koenigs-
wald um fund þenna, nema nafnið eitt, sem hann valdi tegundinni,
en með því gefur hann einnig til kynna, að hér sé að ræða um risa-
vaxna manntegund, er sé frábrugðin Pithecanthropus. Afleiðing
fundar þessa er ekki einungis sú, að við fáum nýja og öldungis óvænta
tegund í söfnin okkar. Við verðum nú neyddir til þess að endurskoða
þá hugmynd okkar, að mannfeifarnar, sem geymst hafa í eldfjalla-
sandi og ösku Trinil-laganna á Mið-Java ,teljist til einnar tegundar.
Fyrsta afleiðing hinnar nýju þekkingar er sú, að nú verðum við að
taka hauskúpuna frá 1939, sem við héldum vera karlmannshaus-
kúpu í ætt við hinar, til nýrrar rannsóknar. Þessi hauskúpa getur
ekki talizt risavaxin, ef hún er borin saman við kjálkabrotið, sem
síðast fannst, enda auðsætt, að kjálkinn úr Meganthropus er alltof
stór, til þess að geta átt við hana. Þó virðist hauskúpan frá 1939 vera
það stór, ef hún er borin saman við fyrri hauskúpur, að nauðsynlegt
verði að skipa henni á milli Pithecanthropus erectus, sem Dubois
fann og nýju tegundar Koenigswalds, Meganthropus palaeojavan-
icus. í því skyni að skipa henni þannig á bekk, hefi ég lagt það til,
að þessi milliliður verði nefndur Pithecanthropus robustus.
Ef við gerum nú samanburð á þessum fjórum kjálkabeinsleifum,
sem fundizt hafa í Trinil-lögunum, þá kemur það furðulega í ljós,
að um er að ræða fjórar stærðir, smávaxnasta tegundin hefur verið
Pithecanthropus erectus frá Kedung Brubus, sú stærsta Meganthrop-
us, en aftur er neðra kjálkabeinið af Pithecanthropus robustus þar
á milli, og er það fyrrtalda dálítið minna, en hitt. En þar senr stærð-
armuninum fylgir einnig útlitsmunur, þannig, að stærri beinin virð-
ast frumstæðari en þau smærri, virðist það vera ljóst, að hér sé að
ræða um náskyldar tegundir, sem þróast hafi liver franr af annari
og sé þær stærstu frunrlegastar.
Áður en við förum að rökræða, hvernig þessum staðreyndunr ber
saman við það, sem jarðfræðin hefur sagt okkur unr þróunarsögu
mannsins, verðum við að vísa til einnar uppgötvunar enn. Hana
gerði dr. von Koenigswald einnig, en ekki á Java heldur í Suður-
Kína. Hann var kunnugur þeirri staðreynd, að skúffur kínversku