Andvari - 01.01.1913, Qupperneq 180

118
Fánamálið
Og fyrir 1893 livíldi áreiðanlega engin flaggskylda á
slíkum fleytum. Slcrásetningarlögin 13. des. 1895
hafa ekki þokað neinu hér um. Og því hlýtur þeim
enn að vera rétt að hafa í afturstafni livert það
merki sem vill. Vitanlega skal sá fyrirvari tekinn,
að annara ríkja flögg eða merki, svo og konungs-
fána Dana, er þeim alveg óheimill að nota. Og ef
slíkar fleytur bæri til annara landa, mundi þeim
verða eða geta orðið ólið að því, ef þær hefðu eigi
danska kaupfánann innanborðs. Slíkt væri að minsta
kosti vissast. En meðan þau halda sig hér á höfnum
inni eða í landhelgi íslands, sýnist þeim vera bæði
Iöglegt og óhagræðislaust — eða svo ætti það að
vera — að liafa uppi þau merki, er þau vilja,
svo framarlega sem þau nola eigi konungsflagg,
flagg annara ríkja eða annara einstaklinga, sem
einkarétt kynnu að hafa til þess flaggs eða merkis.
Af því, sem nú hefir sagt verið, sýnist ljóst,
að heimilt hafi verið að liafa blálivíta fánann í
afturstafni snekkjunnar, sem tekin var hér á Reykja-
víkurhöfn fimtudagsmorguninn 12. júní 1913. En af
því sjmist aftur leiða, að atferli varðskipsins gagnvart
snekkjumanni og ílaggi hans hafi eigi verið löglegt.
Hafi maðurinn mátt lögum samkvæmt hafa bláhvíta
fánann í afturstafni snekkju sinnar, þá var það al-
veg óheimilt að knýja hann lil þess að láta fána
sinn af hendi og senda hann til lögreglustjóra, svo
sem það væri einhver sá hlutur, sem glæpur eða af-
brot hefði verið framið með, og gera skyldi upp-
tækan samkvæmt almennum hegningarlögum 25.
júní 1869, 35. gr.
Loks er þess að geta, að skipaskráningarlög
13. des. 1895, 2. gr., gera ráð fyrir því, að skip