Andvari - 01.01.1913, Page 183

Fánamálið
121
lenzks lögreglu- og dómsvalds, nema skýlaus heimild
sé til annars. íslenzk lögregla og íslenzkt dómsvald
á því um slik mál að fjalla, nema óvéfengjanleg
heimild verði fundin til annars.
Og hér er þá viðfangsefnið þetta: Er heimild
til þess, að dönsk herskip hafi lögreglu- eða dómsvald
á höfn eða í landhelgi við ísland? — Um dómsvaldið
er eigi og getur eigi verið nokkurt vafamál. Sam-
kvæmt 3. gr. almennra hegningarlaga 25. júní 1869
heyra brot, framin á skipum, sem heima eiga á
íslandi, undir íslenzk hegningarlög og íslenzkt refsi-
vald, nema því að eins að skipið sé þar á sjó,
sem hegningarlög einhvers annars lands ná til.
Regla þessi gildir' að vísu eigi beinlínis nema um
brol þau, sem undir almenn hegningarlög hníga.
En vafalaust gildir hún per analogiam um önnur
»borgaraleg« afbrot, enda líta danskir lagamenn svo
á um 3. gr. danskra almennra, borgaralegra hegn-
ingarlaga frá 10. febrúar 1866, sem er samhljóða
3. gr. íslenzku hegningarlaganna1). Verður þá ein-
ungis álitamál, hvort dönsk lierskip liafi lögreglu-
vald hér við land. Þar með er átt við það, hvort
þau hafl lieimild lil þess að taka rnenn fasta, taka
af þeirn muni, er þeir drýgja afbrot með, o. s, frv.
Að því leyti, sem einstakir menn kunna að hafa
leyfi til þess að handsama sökudólga, hefir varðskipið
það líka. En slíkt vald hafa einstaklingar fráleitt,
nema því að eins, að þeir standi mann að glæp.
Og vitanlega er manni alls óskylt að hlýðnast boði
eða banni einstaks manns, þegar hann ællar að taka
1) Sjá Carl Torp: I3en danske Strafferets alnr. Del,
lvbhvn 1905, bls. 126.