Andvari - 01.01.1913, Side 191
Landhelgisgæzlan.
Þegar Danir fréttu vorið 1911, að Alþingi liefði
neitað ura að lála danska ríkissjóðinn fá nokkuð af
botnvörpusektunum, og hafði lýst því yfir, að Danir
mættu eingrar borgunar vænta fyrir landhelgisgæzluna
hér við land fyrr en þeir viðurkendi það skýlaust, að
íslendingar sjálfir ætti landhelgina, en ekki Danir,
þá tóku dönsku blöðin að hóta því, að senda ekkert
gæzluskip hingað til lands eptirleiðis. Hafa þeir sjálf-
sagt lialdið, að við það mundi íslendingum falla allur
ketill í eld, því ókleift mundi þeim vera að geta gætt
fiskiveiða sinna sjálfir, enda mundu þeir hafa litla
hugmynd um, livaða koslnað slíkt hefði í för með sér.
Við slíkri hótun mátti auðvitað búast. Einn af þing-
mönnum Landvarnarflokksins hafðiþví umþingtímann
(1911) gert ráðstafanir til þess að fá ákveðna fræðslu
um það, frá mönnum, sem vit hefði á, bæði hvað
landhelgisgæzlan hér mundi kosta á ári, og.hvernig
henni yrði haganlegast fyrir komið, svo að hún kæmi
að sem bezlum notum. Skýrslu eða áætlun um þetta
fékk liann frá kapteini einum í flota Frakka, sem
og er riddari af lieiðursfylkingunni. Er skýrsla sú á
þessa leið:
Skip af sömu gerð og botnvörpungur, en útbúið
sem skóla- og spítalaskip, mundi, ef það væri 600
leslir að stærð, fást hjá skipasmið í Le Havre full-
búið fyrir 250 þúsund franka eða hér um bil 180
þúsund krónur. Ef nota ætti slíkt skip til strand-
Andvari XXXVIII.
9