Vaka - 01.06.1928, Qupperneq 113

[vaka)
BÓKMENNTAÞÆTTIR.
339
veita þeim kost á langdvölum erlendis og von um, aÖ
þeir fái að lifa, þótt þeir sé ekki annað en skáld. Með-
an vér höfum ekki — eða þykjumst ekki hafa — efni
á því að láta þá lifa sjálfir, megum vér þakka fyrir, ef
þeir hafa mannrænu til þess að flýja land og aðrar
þjóðir vilja veita þeim viðtöku.
Vér megum heldur ekki telja þessa menn glataða
með öllu. Þeir geta verið fulltrúar vorir erlendis. Ef
þeir hafa fullan vilja á að lýsa íslenzku eðli og háttum
sem sannast og réttast, geta þeir gert mikið til þess að
efla þekkingu og skilning á þjóðinni i öðrum löndum.
Um hitt er þó miklu meira vert, að þeir geta hjálpað
íslendingum til þess að þekkja sjálfa sig. Vér eignumst
þarna menn, sem lifa fyrir list sína og skáldskap ein-
göngu. Margt getur verið þeim ljósara en hinum, sem
heima sitja og hafa ritstörfin ekki nema til igripa.
Fjalla-Eyvindur hefði ekki orðið islenzkara verk, þó
að Jóhann Sigurjónsson hefði orðið dýralæknir á Ak-
ureyri og skrifað liann þar, — sem hann líklega aldrei
hefði gert. Það bezta, sem íslendingar þeir, sem er-
lendis staðfestast, geta gert fyrir heimaþjóðina, er að
verða sem mestir menn, hvar sem þeir hallast á sveif,
sýna hvað úr kröftunum getur orðið í stærra og auð-
ugra umhverfi. Með því brýna þeir þá, sem heima
sitja, til þess að láta ekki íslenzku lifskjörin smækka
sig meir en nauðsyn krefur.
VI. HROSSHÓFURINN.
Það hlýtur að hafa verið kynlegt fyrir þá lesendur
Vöku, sem rámaði eitthvað í upphaf þessara þátta í
síðasta hefti, að sjá grein sira Ragnars E. Iívarans,
Flóttann, sem kom út í Iðunni tveim mánuðum síðar.
Síra Ragnar segir þar margt snjallt og röggsamlegt og
sumt skynsamlegt um skammsýni þeirra manna, er
hafa að leiðarstjörnu hugsjón bergþursanna: að vera
sjálfum sér nægur, og vilja bægja öllum straumum