Menntamál - 01.12.1935, Qupperneq 10

152
MENNTAMAL
arnir fái þannig bjagaðar upplýsingar — venjulega fram-
settar til að æsa fýsnir þeirra, eða til að liræða þá að
óþörfu — er fræðslan betur svona til komin, lieldur
en að læknir eða vel menntaður skólamaður lýsi kyn-
ferðismálunum blátt áfram og hispurslaust, sem tilheyr-
andi námsefni skólans? Mér finnst þessu auðsvarað.
Menn verða vel að muna, að unglingarnir heimta og
þurfa skýringar og fræðslu, og reyna með mörgu móti
að vera sér úli um hana. Kall náttúrunnar verður ekki
þaggað niður, og á heldur elcki að bælast, hvorki af
misskildum móral, eða af oddborgaraskap um að fara
í felur með kynferðismálin.
Hvenær og hvernig á að fara fram fræðsla J)arna og
unglinga um kynferðismál? Á tvennum aldurskeiðum
— um 6—ára aldur, og svo þegar þau fara að nálg-
ast fermingaraldur. Það þarf ekki margbrotnar upp-
lýsinar lianda börnum milli vita, sem: þó fara furðu
snemma að verða forvitin um liyernig þau sjálf eða
litil systkini séu í heiminn komin. Aðalatriðið er, eins
og áður var drepið á, að það litla, sem þeim er sagt
sé sannleikur, en ekki einhver tilbúningur, eða að
þaggað sé niður í þeim, og sagt, að lítil börn megi ekki
hugsa um slikt. Þau gera það, hvað sem hver segir.
Það þýðir ekki að banna fólki að hugsa — jafnvel
ekki á barnsaldri.
Sú fræðsla, sem unglingar á 11—14 ára aldri þarfn-
ast, er tvennslconar. Hún á að vera „anatomisk“, þ. e.
a. s. um Jjygging innvortis kynfæra — að sínu leyti
eins og kennt er um meltingarfærin og lungun. Ilins-
vegar verður kennslan að vera „fysiologisk“, þ. e. a. s.
um það, livernig þessi líffæri starfa í þágu líkamans.
1 þessu sambandi má minnast á kynsjúkdómahætt-
upa, sem vofir yfir æskulýðnum. Öllum J)er saman um,
að æskulýðurinn þurfi að vita af þessari áhættu, til þess