Menntamál - 01.04.1937, Blaðsíða 52

46
MENNTAMÁL
flestum kennurum sé ljóst, enda eru nú straumarnir í
skólamálum okkar að taka þá stefnu, að gera skólann
að minni fræðslustofnunum, en meiri uppeldisstofnun-
um. Ilinn lærði svipur á lægri skólunum okkar er að
þoka fyrir þroskandi starfi og starfsaðferðum. Alll
fram að þessu liafa íslenzkir barnaskólar verið sniðn-
ir eftir hinum æðri skólum. Skólahúsin sjálf liafa ver-
ið stíllausir kumhaldar. Á sama hátt liefir stefnan ver-
ið ójós og þótt hún væri mörkuð allskýrt með fræðslu-
lögunum fvrir rúmum aldarfjórðungi, hafa öll viðhorf
og' uppeldisskilyrði breytzt svo mjög siðan, að ganga
verður inn á nýjar leiðir. Hin iðjulausu kaupstaðahörn
þurfa meira starf inU i skólana i staðinn fyrir lexíu-
nám. Þau þurfa þroskandi viðfangsefni i öllu umkomu-
leysi þéttbýlisins. Þau þurfa félagslcgt uppeldi, ekki
í pólitískum anda, heldur þarf að heina liuga harnanna
að einhverjum þroskandi viðfangsefnum utan skólans.
Tengja þau við hið starfandi lif, sem á að bíða þeirra
fyrir utan. Tryggð við eitthvert málefni, einhverja lnig-
sjón, getur oft orðið mikilsverð hjálp, þegar aðrar stoð-
ir bresta.
Ég gat þess áður, að skólarnir fram að þessu hefðu
lagt höfuðáherzluna á fræðsluna. Skólar framtíðarinnar
— hins nýja tíma — verða að hafa íleiri sjónarmið,
og er vonandi að fræðslulögin nýju verði góður far-
vegur fyrir skólastefnu hins nýja tírna. Eins og starfið
er lífsnauðsyn unglingunum, sem koma út úr skólun-
um, og ganga inn í hinn mikla skóla lífsins, eins er
það nauðsynlegt í skólastarfinu sjálfu, ekki sem tak-
mark, heldur sem leið til þjálfunar og alhliða þroska.
Þekking, skapgerðarþroski og tækni er það þrennt,
sem nútíma skólar verða jöfnum höndum að leggja
áherzlu á. Það er samstarf og þroski hjartans, huga
og handar, sem haldið getur menningu einstaklingsins
og þjóðfélagsins í jafnvægi. Þekkingin er lífsskilyrði nú-