Menntamál - 01.04.1937, Síða 74

68
MENNTAMÁL
Sldptax &l(job.<wix.
Kennarar og kristindómur
og ritstjóri Menntamála.
í siðasta hefti „Menntamála" lýsir ritstjórinn frá sinum bæjar-
dyrum afstöðu nokkurs liluta þjóðarinnar til trúmála, í grein,
sem heitir „Trúartilfinning og harnasálarfræði“. Þannig tekur
hann til máls:
„Sú skoðun sýnist vera nokkuð útbreidd nú á dögum, bæði
hér á landi og viða i öðrum löndum, að trúarhneigð, lotning
fyrir sköpunar- og máttarvöldmn veraldarinnar, sé og hljóti að
vera gagnstæð frjálslyndi og framsækni i kennslumálum, stjórn-
málum, hókmenntum og yfirleitt í öllum greinum.“
Ritstjórinn samþykkir náttúrlega ekki þessa lífsskoðun fyrir
sitt leyti. En aðeins það, að ritstjóri Menntamála og skólastjór-
inn í mannflesta skóla landsins telur vera svona ástatt nú, er
ærið íhugunarefni. Með þvi að nefnd eru kennslumál, stjórnmál
og bókmenntir, geri eg ráð fyrir, að í tilsvarandi stéttum sé
þessi ofannefnda lífsskoðun úthreidd, samkvæmt áliti skólastjór-
ans, — og þá einnig i kennarastétt.
Vígorð nútímans eru framfarir, frjálslyndi! Burt með allt, sem
heftir framför og hneppir í fjötra! En nú er elclci annað að
sjá, en að óákveðnum fjölda kennara sé borið á brýn, að þeir
álíti, að trúarhneigðin yfirleitt, já, og lotningin — lotningin
fyrir sköpunar- og máttarvöldum veraldarinnar sé og hljóti
að vera gagnstæð frjálslyndi og framsækni í kennslumálum og
yfirleitt í öllum greinum.
Prýðilega greinilegt orðalag. En það er engu likara en lýs-
ingu á einhverri voða-pest, þetta um lotninguna fyrir sköpunar-
og máttarvöldum veraldarinnar, einhverjum erkióvin lífs og þró-
unar. Hver er sá, er geti viðurkennt tilveru lífs-Skapandi máttar-
valda, en þó álitið lotningu fyrir þeim máttarvöldum gagnstæða
lífrænni framför? Nei, þetta er gagnorð og altæk lýsing á guð-
leysinu svolcallaða, i róttækri mynd.
Er nú kennarastéttin hrifin af slikri tileinkun i sinn garð?
Eg er það ekki fyrir stéttarinnar hönd. Er þetta til þess fall-
ið, að gera þá foreldra rólega, sem eitthvað kunna að hafa gagn-
rýnt kennslu i kristnum fræðum hjá einstökum kennurum, sem
kennt hafa börnum þeirra? Ætli slík ummæli ali ekki frekar
á tortryggni foreldra til kennara í þessum sökum, og verði þá