Menntamál - 01.12.1938, Blaðsíða 17

MEN \' TAMÁL
79
jFegurðaralriði, en þarf sifelldra endurtekninga með í
byrjendakennslu*) og útskýringa á hallaeðli einstakra
stafa og samsettra í orð. Sumar skrifbækur eru skástrik-
aðar, eins og stöfunum er ætlað að hallast. Öðrum fylgir
þannig strikað laust blað, er leggja á undir blað það, er
skrifað er á. Þelta kann ef til vill að létta undir með ijörn-
unum. En mest lrejTsti ég á skihnerkilegar og lifandi út-
skýringar kennarans (frá löflunni), þar sem hann jöfnum
liöndum útskýrir með orðum eðlilegan, samræmdan
halla og sýnir með dæmum aðferðina lil þess að ná
honum.
Um hlutföll milli stafanna —• lágstafa, lengdra og
breyttra-----gilda að flestra dómi þessar reglur:
Allir lágstafir eiga að vera jafnir, hvar sem jæir koma
fvrir i skrift sama manns á sama stað. Þeir eru n, m, i, u,
o. s. frv. Undantekningar frá þessu eru r og s. Efsti brodd-
ur þeirra nær eilitið liærra upp; eru þeir með þvi rétt
skrifaðir og greinilegri. Þess ber að gela um a og á, að
þeir mega ekki vera framlág'ir. Strik ])að, er þriðji
pennadráttur myndar, miðað við tengda skrift, á að ná
fyllilega jafn hátt og ávalinn á stafnum. Lengdu staf-
irnir (b, d, g, p o. s. frv.) eru rúmlega helmingi lengri en
lágstafirnir, þeir eiga að ná jafn hátt hver öðrum eða
jafn djúpt. Lengd stafanna f og þ fyrir neðan línu á að
vera jöfn því, sem þeir eru liærri en lágstafirnir. Rétt er
að minna á ])að, að sumir lengdir stafir fela einnig í sér
gerð og hlutföll lágstafa, sbr. d við a og j við i o. s. frv.
Breyttu stafirnir mega svo vera nokkru hærri en þeir
lengdu. Þó fer betur á því, að ])eir séu ekki mjög ábei-
andi og skeri sig ekki úr heildarsvipnum. Skrift með
þessum hlutföllum þykir formfalleg og hraðari en sú,
*) Byrjendakennsla er pað kaltaS hér, þegar börnin eru koin-
in svo langt áleiðis, að þau geta fariS að skrifa með bleki sam-
felldar setningar, ÁSur hafa fariS fram margskonar æfingar með
blýanti, tákn, stafir og einstök orð.