Menntamál - 01.12.1938, Blaðsíða 21

MENNTAMÁL
83
flóknu og margbreytilegú tákn. En flest eru þau sennilega
á einu máli um það, að skriftartimarnir séu herfilega leið-
inlegir, og strengja þess heit, að skrifl skuli þau sem
minnst iðka i framtiðinni.
Slik aðferð, sem hér er lýst, er vitanlega engin kennsla.
Árangurinn fer þar eftir. En svo hlýtur að fara fvrir öll-
um þeim, sem ætla sér að kenna öðrum það, sem þeir hafa
ekki lært og kunna ekki sjálfir. Því er það hið fvrsta, sem
við þurfum, að kennarastétt landsins verði undantekn-
ingarlaust sem hezt skrifandi og að kennaraefnin komi
út í starfið með staðgóða þekkingu og reynslu frá skóla-
árunum i kennslnfræði skriftarinnar. Þá má vænta ávaxta
í framförum barnanna.
Nú mætti einhver ætla, að með þessu væri gefið í skyn,
að kennarar — og þá einkum harnakennarar, er ég hef
aðallega i huga, — væru sérstaklega illa skrifandi. En því
fer fjarri. Yfirleitt þola þeir sjálfsagt samanhurð í skrift
við hverja aðra stélt þjóðfélagsins sem er, og vel það. En
það dregur ekki úr þörf og skyldu kennai’ans að vanda
og virða skrift sína, laga Iiana og hæta til þess að auka
liæfni sína í slarfinu. Að vísu er það sá vandi. að kenna
skrift, að ekki fer ætíð saman géxð rithönd og árangursrík
kennsla. En ég veit þess engin dæmi, að saman liafi farið
ljót rithönd kennara og góður árangur skriftarkennslu.
Þeir kostir, er ég tel, að góður skriftarkennari þurfi að
hafa, eru m. a. þessir:
1. Hann þai'f að skrifa vel, þ. e. liafa einfalda og skýra,
en umfi’am allt stilfasta og liðlega rithönd.
2. Hann þarf að ráða yfir fjölhreytni í gerð stafa, eink-
um breyttra. Með því móti á hann léttara unx vik
með allar leiðheiningar.
3. Hann þarf að vita deili á fegurðarfræði ritlistarinn-
ar, í frágangi og uppsetningu, og vera sjálfur fyrir-
mynd nemendanna í þeim efnum.
6*