Heimilisvinurinn - 01.01.1904, Qupperneq 63

63
prestar vorir skuli vanrækja þetta, eins og því miður
alla sálgæzlu. Erlendis mundi það Þykja bágborinn
sáluhirðir, sem svaraði, þegar einhver bæði hann um
að biðja með sjer: „Jeg treysti mjer ekki til þess
af því að jeg er óundirbúinn“.(!!)
5. Af því að sambænin er svo þýðingarmikill
vitnisburður gagnvart öðrum. Það er áhrifameira fyrir
þá, sem eru viðstaddir, þegar t. d. skikkanlegur sjáif-
byrgingur „eins og fólk er flest“, allt í einu varpar
frá sjer sjálfbyrgingsskapnum, krýpur og biður: „Guð
vertu mjer syndugum líknsamur, Drottinn miskunna
þú mjer“, heldur en þó haldin væri löng og skorin-
orð prjedikun. Jeg get vitnað um það af eigin sjón,
enda er það auðskilið. — Margir guðhræddir foreldrar
spyrja áhyggjufullir: " „Hvað getum vjer gjört svo
að börnin okkar varpi ekki frá sjer barnatrú sinni,
þegar þau koma út í heiminn?" —Svarið er fremur
öllu þetta: „Láttu þau sjá að trúin sje kraptur í
lifi sjálfs þin. Pau muna betur eptir lífi þínu en
áminningum. Það er til lítils að segja þeim „að lesa
bænirnar sínar“, ef þau verða lítt vör við að þú
biðjir sjálfur. Bið daglega með börnum þínum, og
hættu því ekki þótt þau sjeu fermd. — Og ef þú
átt erfitt með að laga i!la vaninn eða Ijettúðugan
uugling, sem þjer er annt um, þá reyndu að fá hann
til að vera hjá þjer, þegar þú biður kvöldbæn þina
eða morgunbæn, og mun þjer roynast það áhrifameira
en átölur. — -— Þegar menn íara að biðja hátt
saman, vekur það alstaðar mikla eptirtekt; fólk fer