Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 46

284
Georg Brandes:
[ ÍÐUNN
þess, að Pólland risi að nýju úr rústum, hefi ég eftir
mætti lagt því liðsyrði, og mér er óhælt að fullyrða,
að hvort sem ég kom í konungsríkið eða Galizíu,
átti ég að minsta kosti jafnmiklum vinsældum að
fagna þar, sem Paul Verrier á nú í Danmörku.
Pað er mikilsverð blessun að vera elskaður og
borinn á höndum dáðríkrar þjóðar. Hugsar nokkur,
að maður at léttúð fyrirgeri hylli sinni, eins og raun
hefir orðið á um mig, sem nú er nefndur fjandinaður
Póllands? Slíkt er gert af ástæðum, sem almenningur
því miður eigi fær skilið, í þjónustu hugsjónar, sem
er skilningi hans ofvaxin.
6.
Sé það unaði blandin tilfinning að geta dáðst að
göfugri þjóð, er hitt eigi síður auðgandi, að geta
lofað mikinn mann. Ég hefi eigi sjaldan sýnt, að
mér væri kært að dást að mikilmennunum. Það sem
ég hefi reynt að gera í lífinu, hvort sem tekist hefir
betur eða ver, hefir átt rætur sínar að rekja til að-
dáunar. Ætla menn, að ég vilji eigi gjarna geta dást
að Wilson? Hvað i ósköpunum ætti ég að finna
honum til saka? Eða halda menn, að ég vilji eigi,
ekki sízt eins og nú er koinið málum, geta lofað
Clemenceau? Eg hefi einn manna á Norðurlöndum
vakið athygli almennings á honum, hvað eftir annað,
áratugum saman, þegar alþýðan og blöðin vissu eigi
annað um hann en það, að hann væri »ráðherra-
bani« eða að hann væri staðinn að »ósæmilegu fram-
ferði í Panamamálinu«, eða loks að hann hefði selt
Englandi Frakkland fyrir 100,000 franka — sem
ekki var dýrt. Slíkt hefir margsinnis heyrst af munni
vammlausra, göfugra blaðamanna, sem nú skríða á
íjórum fótum fyrir honum, þegar hann hefir völdin.
Ekkert franskt tímarit gerðist til þess að taka ritgerð
eina eftir mig um hann 1903 — »altof hrósandi« -—