Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 35

IÐUNN]
Skáldiö og konan hans.
273
ég sneri mér ekki til hennar, til þess að njóta sam-
úðar og fá góð ráð.
»,Jæja, hvernig gengur yður?‘
»,Ó, ég er svo áhyggjufullur í kvöld, góða!‘
»,Aumingja maðurinn! Segið þér mér það alt saman.
Ég reyndi að komast fyr til yðar, en ég gat ekki
sloppið.'
»Svona röbbuðum við. Við töluðum eins og hún
væri í raun og veru hjá mér. Líf mitt var ekki lengur
gleðisnautt; mér var ekki lengur nein raun að sam-
úðarleysinu á heimili mínu. Öll sú hluttekning, sú
ást, sá innblástur, sem mig hafði hungrað eftir, var
nú gefið mér af konu, sem alt af var ósýnileg«.
Noulens þagnaði aftur. í þögninni stóð ég upp til
þess að kveikja í vindlingi, — og aldrei gleymi ég því,
sem þá bar fyrir mig! Ég sá beygða konuna hans
gegnum dyrnar á skrifslofunni. Ég sá hana ekki
nema allra-snöggvast, en nógu lengi til þess, að hjart-
sláttur minn hætli — hún hallaðist fram á borðið,
hélt hendinni fyrir andlitið.
Ég reyndi að gera honum viðvart, að gefa lionum
merki — hann sá mig ekki. Eg fann, að ég gat ekkert
gert — alls ekkert — án þess að tvöfalda læging
hennar með því, að hún fengi vitneskju um, að ég
hafði verið sjónarvottur að henni. Bara að honum
yrði litið á mig!
»Hlustaðu nú á mig«, sagði hann enn fremur, og
bar ört á. »Ég var ánægður, ég var ungur af nýju
— og svo kom eitt kvöld, þegar hún sagði við mig:
.Þetla verður síðasta skiftið*.
»Fjögur orð! En á því augnabliki náði ég ekki
andanum, og það var ekkert líf í mér, svo að ég
gæti svarað þeim.
»,Talið þér!‘ hrópaði hún. ,Þér eruð að gera mig
hrædda!1
Iðunn V.
18