Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 30

268
Leonard Merrick:
t IÐUNN
ég gat ekki vonast eftir neinu áþreifanlegra næsta
kvöld. Samt leið mér eins og manni, sem bíður eftir
verulegum samfundum, faðmlögum. Hvernig vék þessu
við? Eg var eins og ruglaður. Eg skildi það, að ein-
hver gæti farið að unna stúlku hugástum við það
að sjá hana einu sinni; en gat andinn líka orðið
skyldleikans var í talsíma?«
»Eitt orðtæki er í neðanmálsskáldsögum, sem mér
hefir ævinlega gramist: ,Hann var svo óþolinmóður,
að honum fanst klukkan vera hætt að ganga‘. Mér
hafði ævinlega fundist þetta fjarstæða. Síðan þetta
kvöld hefi eg aldrei fyrirdæmt þetta orðtæki, því að,
eigi ég að vera hreinskilinn, þá fanst mér oftar en
einu sinni klukkan vera hætt að ganga. Öróleikur
minn óx við það, að konan mín, sem sjaldan kemur
inn í vinnustofu mína, var hvað eftir annað að ljúka
upp hurðinni. Hún komst að raun um, að ég var
ekkert að gera og lét leiðast til þess að fara að lala
xið mig. Guð minn góður! Nú var loksins að koma
að stundinni, og frúin var þá viðstödd, og ekki var
annað sýnna en að hún ætlaði að setjast þarna að
alt kvöldið!«
»Vísarnir á klukkunni færðust til — og nú flýttu
þeir sér alt af meira og meira. Hvað átti ég að gera,
ef hún var ekki farin, þegar símatólsbjallan hringdi?
Daman skildi það sjálfsagt, ef ég segði, að maður
væri hjá mér, en konunni minni mundi þykja það
grunsamt. Konunni minni mundi finnast það saklaust
að ég segðist vera í annríki, en það væri móðgun
við dömuna. Hirti ég ekkert um hringinguna, mundi
konan mín fara að símanum sjálf! Ég skal segja þér
— ég svitnaði.
»Forsjónin hagaði því svo, að eldabuskan okkar
bjargaði mér. Á liurðina var barið hugleysislega, og
inn í dyrnar kom eldabuskan; augun voru bólgin,
og um höfuðið vafið einliverju fásénu fati. Hún var