Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 26

26-1
Leonard Merrick:
| iðunn
hún var sundurkramin, orðlaus. Ég vonaði, að hún
mundi taka þátt í mínum áhugamálum. Hún svar-
aði því ekki öðru en með því að geispa og — gráta.
»Ó, lárin hennar! tárin, sem runnu stundum sam-
an! tárin, sem drektu ást minni!
»Menn verða heimspekingar með reynslunni, ekki
með fæðingunni; fáein fyrstu árin gerði ég æðis-
gengna uppreisn gegn þessu. Ég þurfti félaga, trún-
aðarmann, og ég hafði aldrei verið jafn-afleitlega
einmana.
»Við höfðum þá íbúð í Sontay-götunni og síminn
var í vinnustofu minni. Eitt kvöld sat ég þar seint
í hugleiðingum; þá hrökk ég við, því að hringt var;
og rödd — kvenrödd — sagði:
»,Ég er svo einmana; mig langar til að tala við-
yður, áður en ég fer að sofa‘.
»Ég get ekki lj7st þvi, hvað kynleg mér fundust þessi
ummæli, sem alt í einu komu til mín utan úr ver-
öldinni. Auðvitað vissi ég, að þetta stafaði af mis-
gáningi, en samt var eins og mér fyndist, að ópið í
hjarta mínu hefði bergmálað einhversstaðar úti i
horginni, í einhverri nafnlausri sál. Eg lét undan
þeirri snöggu tilhneiging, sem ég fékk; ég sagði:
»Eg er líka mjög einmana — ég lield, að ég liafi
verið að bíða eftir yður«.
Éá varð þögn, og því næsl spurði liúa óltaslegin :
»Hver eruð þér?«
»,Ekki maðurinn, sem þér hélduð‘«, sagði ég við
hana. ,En maður, sem þráir mjög mikið‘.
»Ég heyrði mjúkan hlátur. .Þetta er nú skárri
endileysan !‘ lautaði liún fyrir munni sér.
»,Verið þér miskunnsöm', sagði ég; ,við erum bæði
hrygg, og það er auðsjáanlegt, að forlögin ætlasl til
þess, að við huggum hvort annað. Ekki getur yður
orðið nein hneisa að því, þar sem ég veit ekki einui