Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 16

254 Ágúst H. Bjarnason: [iðunn
Með öðrum orðum: Lofti var ekki nóg að hafa
numið hina svonefndu »svörtu galdra«, kuklið; hann
varð að nema hina svonefndu »hvítu galdra« til
þess að hann gæti ráðið við hið illa og komist upp
á æðstu lífsins tinda. Hann varð að ná í Rauðskinnu.
Eða svo hermir sagan. En lítum nú á siálft leik-
ritið.1)
»Galdra-Loftur« gerist um eða laust eftir 1700.
Leikurinn hefst á tómum aukapersónum, ölmusu-
mönnum, er lifa á náðarbrauði guðs og góðra manna.
Tilgangur höf. með þessu mun hafa verið sá, að
láta þegar koma sem skýrast í ljós smásálarskap al-
þýðu mariíia á þeim tímum, á anuan bóginn öfund
þeirra hvers á öðrum, en á hinn bóginn undirlægju-
hátt þeirra gagnvart höfðingjuúum.
P’ó er einn ölmusumannanna af öðru bergi brot-
inn, maður sem snemma hefir orðið blindur, en lifað
og þjáðst og þráð að verða sjáandi, þótt hann nú
hafi sætt sig við kjör sín. Loks hefir hann aflað sér
lífsvizku þeirrar, sem honum nægir. Heitasta ósk
hans var, eins og sagt var, að verða sjáandi. En,
segir hann: »Ég óskaði þangað til, að það varð mér
til syndar. Þegar ég lét af að óska, fékk ég loksins
frið í sálina«. (bls. 21).
Hér er þegar slegið á höfuðstrenginn.
í »Faust« Goethe’s er komist svo að orði: Im
Anfang war die Tat, — í upphafi var athöfnin, eða
eins og við fremur myndum segja: starfið er alls
upphaf! Enda er það hin hvíldarlausa viðleitni, sem
aldrei lætur sér segjast og aldrei finnur sér fullnægt,
fyr en áhyggjan blindar hann, sem einkennir mest
sálarlíf Fausts. En höf. Lofts hefir í þessu eina at-
riði horft ofurlítið dýpra niður í sálarlíf mannsins
en Göthe, þótt Faust og Loftur séu ekki að öðru leyti
1) Galdra-I.oftur. Leikrlt i þrem þáttum. Útg.: I’orst. Gislason. Rvikl915.