Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 28

266
Leonard Merrick:
[ IÐUNN
hann hafði ver/ð vanur að kyssa. »Við hittumst aftur,
elskan mín«, hvíslaði hún að honum; »það verður
ósköp leiðinlegt í himnaríki, þangað til þú kemur.
Mundu það, að ég bíð eftir þér og haltu nú trygð
við mig. Ef ást þin til mín fölnar, þá muntu sjá, að
lokkurinn minn fölnar líka«.
Á hverjum degi stráði Páll, allan veturinn, blóm-
um á leiðið hennar og grét. Og um vorið stráði
hann blómum og andvarpaði. Og um sumarið kej'pti
hann það af öðrum að strá blómum fyrir liann.
Slundum, þegar hann leit á lokkinn dánu stúlkunn-
ar, hélt hann að liann væri orðinn fölari en hann
hafði verið. En nú leit hann svo sjaldan á hann, að
honum veitti létt að telja sér trú um, að lionum
skjátlaðist í þesu.
IJá hitti hann konu, sem varð honum til yndis
aftur; og vindurinn feykti visnuðum blómunum af
leiði Rósamundu og skildi það eftir nakið. Einn dag
fann kona Páls ofurlítinn böggul, sem gleymst hafði
á skrifborðinu hans; hún opnaði hann með afbrýði,
áður en hann gat aftrað því. Páll var hræddur um,
að lienni mundi falla það illa, sem hún fékk nú að
sjá og horfði á hana áhyggjuaugum. En á næsta
augnabliki var hún farin að hlæja. »En sá aula-
bárður ég er!« sagði hún. »Ég var hrædd um, að
þetta mundi vera hár af einhverri stúlku, sem þú
hefðir elskað !« Lokkurinn var snjóhvítur'.
»Hún sagði þessa fjarstæðu-sögu sína«, mælti
Noulens enn fremur, »með þeirri alvöru, sem ég get
ekki látið koma fram í minni rödd, og hún hafði
mjög mikil áhrif á mig. Eg sagði engin gagnrýniorð,
og sló henni enga gullhamra; ég sagði blált áfram:
»,Hver eruð þér?‘
»,t’að‘, sagði hún í viðvörunarróm, ,er spurning,
sem þér megið ekki leggja fyrir mig. Jæja, leiðist
yður enn?‘