Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 17

ÍÐUNN]
Um Galdra-Loft.
255
saman berandi, þar sem hann segir: »0g í upphaíi
var óskin!« (bls. 30). E*ví að hvað er það, sem vek-
ur menn til starfs og dáða, ef það eru ekki þarfir
manna, svo og óskirnar og hvatirnar, sem af þeim
spretta? En óskirnar raska sálarfriðnum og tendra
jafnvel eld ástríðnanna. Því sagði líka blindi maður-
inn: »þegar ég lét af að óska, fékk ég frið i sálina«.
Þessi blindi maður er nú fyrirrennari Lofts og
skuggsjá. Hann hefir einnig verið fullur óska og
girnda, þótt hann hafi nú loksins látið sefast. En
Loftur er einmitt á því skeiðinu, að sál hans er
þrungin af alls konar fýsnum og girndum, og svo
mikill ástríðumaður er hann, að hann lætur sér
aldrei segjast. Fyrst er það fegurð Steinunnar, sem
heillar hann. Hann hálf-rænir lienni frá leikbróður
sinum, Ólafi. En þegar hann er búinn að ná ástum
hennar, þá er ást lians og girnd slokknuð, þrátt fyrir
alt sálargöfgi hennar. Og einmitt þá minnir telpa
blinda mannsins á biskupsdótturina, en það tendrar
hjá honum nýja fýsn. Aðalóskin er þó sú að verða
svo vitur og máttugur, að hann ráði við alt og alla,
og því er það sjálf valdafýsnin, sem er dýpst í sálu
hans. Jafnvel hin ákafa fróðleiksfýsn hans þjónar
þessu markmiði; því að ekki getur hann orðið svo
að segja allsvaldandi nema hann skilji tilveruna
og þekki inn í instu taug! En er þá ekki valdafýsn
Lofts líka tæki til einhvers annars, sem honum
er enn meira í mun að ná? Og hvað skyldi það
þá vera? —
Vissulega er það ekki ástin lil Steinunnar, þessar-
ar góðu og göfugu stúlku, sem skáldið skóp úr hin-
um fátæklegu orðum þjóðsögunnar um vinnukon-
una, er Loftur galdraði inn í vegginn. Honum finst
meira að segja sem hún sé orðin Prándur í götu
sinni og fer hann jafnvel að óská henni feigðar.