Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 74

312
Ritsjá.
[IÐUNK
Honum íanst þá og, eins og að hann yrði að fara »að-
fjallabaki« í lífinu og ætti það ef til vill eftir að verða úti-
t*vi óskaði ég honum þess, að hann ætti eftir að komast
upp á tindinn og koma niður sólarmegin.
Nú hefir Jak. Thorarensen gefið út annað kvæðakver,
cr. liann nefnir »Spretti«. Er svo að sjá, sem nokkur
hluti óskar minnar hafi ræzt, að hann sé kominn »sólar-
megin« í lífinu, enda er hann nú kvæntur fallegri og góðri
konu; en hvort hann hefir komist upp á tindinn, — jar
það er eftir að vita.
likki er þvi að leyna, að margir fallegir og snarplr
»Sprettir« eru í kveri þessu, og er því sannnefni, það sem
hann heíir skírtþað; en lítum nú ofurlitið nánar á það.
Fyrst eru kvæðin til konunnar; er ánægjulegt að sjá*
hvaða áhrif hún og ástin hefir haft á hann:
Gæfunnar leiðin lífs míns á heiði
lengi var grýtt og þreytti mig,
unz ástriki vafinn hátt var ég hafinn
á hamingju minnar sigurstig.
Hrópi minn óður, hve guð var mér góður
að gefa mér vorið bjarta — þig.
Eru vist fáir, sem geta sagt það sama og hann um ástir
sinar, að reynslan haíi orðið þar öllum vonum yndislegri,
en gott er til þess að vita. Samt hefði skáldið, að ég hygg,
getað kveðið »yndislegar« um ástir sínar; en Jak. Thor. er
það vist ekki gcfið að vera ástaskáld eða yfirleitt »lýriskt«
skald; til þess er liann hvorki nógu mjúkur né nógu
söngvipn. En þá kemur að hinum kvæðunum, þar sem
ádeilan og alvara lífsins blasir við manni, eða þar sem
um einhverja sérkennilega manneskju eða forlög hennar
er að ræða, — þar er skáldið, að ég held, í essinu sínu.
Fyrst tel ég hið unaðslcga og þó alvarlega smákvæði
wfegar klukkan slær«, sem birzt hefir í »Iöunni«. F*að er
einkennilega bugljúf áminning til allra um að hlusta á
klukkuslátt timans og láta ekki lífið l'ara forgörðum. Eins
er »Bundinn i hnakk« þörf og góð hugvekja og á köllum
ágætt, t. d. þessi erindi:
Þú geistist úr hlaði einn góðviðrisdag,
svo glumdi við mjög þinn lieimaflötur,