Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 24

262
Leonard Merrick:
IIÐUNN
Svo að ég fór ekki. Og eftir mállíðina lagðist hann
á legubekkinn og harmaði þau forlög, sem hefðu
gert sig að rithöfundi. Salurinn var næsta herbergi
við skrifstofu hans, og gegnum opnar dyr sá hann
skrifborðið sitt — og ofurlítinn pappirsbunka, sem
konan hans hafði Iagt fram handa honum, lampann,
sem kveikt hafði verið á, og haug af vindlingnm. lig
vissi, að hún gerði sér von um, að það mundi örva
hann að sjá þetta, en bráðlega varð bersýnilegt, að
hann var alveg hættur að hugsa um nokkura sögu.
Hann talaði um leikarann Antoine i því nýja blul-
verki, sem hann hafði fengið; um bók eftir Anatole
France; um gamanleik á Parisiönu. Þá kvað við
símabjalla i forstofunni, og frúin stóð upp til þess
að svara. »Halló! Halló!«
Hún kom ekki aftur. Þá varð þögn, og rétt á eftir
tautaði hann fyrir munni sér:
»Mér þætti gaman að vila, hvort nokkur ókunn-
ugur maður hefir látið leiðast til þess að síma til
mín söguefni!«
»Hvað?« sagði ég.
»Það er nokkuð brjálsemiskent, finst þér ekki?
En einu sinni kom það fyrir — kvöldið var alveg
eins og nú, alveg sama auðnin í huga mínum. Þetta
er alveg salt! Út úr þögninni sagði kona mér yndis-
lega sögu. Auðvilað hefi ég aldrei notað liana, og ég
veit ekki heldur, hvort hún notaði hana sjálf; en ég
hefi aldrei gleyml henni. Árum saman gat ég aldrei
heyrt til símabjöllu, án þess að fara að skjálfa. —
Jafnvel nú, þegar ég er seint á kvöldin við vinnu
mína, tek ég eftir þvi, að ég er að vona að heyra
rödd hennar«.
»Var sagan svo dásamleg?«
Hann leit snögt inn í skrifstofuna, eins og til þess
að ganga úr skugga um, að konan hans hefði ekki
farið þangað inn úr forstofunni.