Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1920, Blaðsíða 34

272
Leonard Merrick:
[IÐUNN’
ist, hafði ég fengið ást á konu, sem ég hafði aldrei
séð. Hvert skifti sem bjölluhringing kom, fékk ég svo
mikinn hjartslátt, að það var eins og ég ætlaði að
kafna. Mér hafði verið það mikil skapraun, að siðan
er við fengum símann inn í húsið, hafði hann ekki
fært okkur neitt annað en það, að nú yrðum við enn
að gefa út tékk til þess að borga fyrir að hafa hann;
en nú vildi svo til — og það var nóg tilefni, til þess
að verða vitstola — að hver maður, sem ég hafði
nokkru sinni hitt, fór að hringja til mín út af smá-
munum og koma mér í æsingu tuttugu sinnum
á dag.
»Pá var það loksins eitt kvöldið — þegar vonir
mínar voru nærri því dánar — að hún kallaði til
mín aftur. Ó, en það var auðmýkt í rödd hennar!
Vinur minn, það er átakanlegt, þegar við unnum konu
hugástum, að heyra, að hún hefir orðið fyrir læg-
ingu. Mig langaði til að taka í hendurnar á henni,
að vefja handleggjunum utan um hana. Ég gerði
sjálfan mig sem lítilfjörlegastan, til þess að hún skyldi
geta fengið aftur metnað sinn. Hún heyrði, hvað ég
hafði saknað hennar og syrgt hana; ég kannaðist við
það, að hún væri mér kær.
»Og þá hófst félagskapur — þó að þér kunni að
þykja orðið kynlegt — sem var yndislegastur alls,
sem komið hefir fyrir mig í lífinu. Við töluðum
saman daglega. Mér var alveg ókunnugt um, hvar
þessi kona hafðist við, hvernig hún var ásýndum,
hvað hún hét; en ég trúði henni fyrir vonbrigðum
mínum og vonum. Gengi mér vinnan vel, þá hugsaði
ég með sjálfum mér; ,í kvöld get ég fært henni góðar
fréttir'. Gengi mér illa: — ,Gerir ekkert til, bráðum
hughreystir hún mig!‘ Ekki var nokkur blaðsíða í
næstu skáldsögunni minni, sem ég las henni ekki;
aldrei settist svo nokkur efasemd að í sál minni, að