Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1930, Síða 62

268
Frá Hallvarði Hersi.
IÐUNN
— — — Var þetta kann ske ekki danska?
Láttu nú ekki svona, Hallvarður, segir þessi frúarlega
Lorry-stúlka í umvöndunarrómi. Kampavín eins og vant er.
Alveg gæti maður haldið, að þú værir milljóneri, maður.
Af ástarþönkum og blíðuatlotum á eg margar milljónir.
Annars á eg nú varla bjórinn á skrokknum á mér eins
og þú veizt. — — — Drekktu nú og þið bæði. Bráð-
um fáum við eitthvað að eta. — — —
Stúlkan hét náttúrlega Edith, og Hallvarður hafði
ekið með henni í tunglsljósi úti á Roskilde Landevej,
þegar þau hittust fyrst. Hann umgekkst hana eins og
hann væri bálskotinn í henni, sló henni gullhamra, kyssti
hana á handarbakið, sýndi henni slóttuga lotningu. Mér
var alls ekki ljóst, hvort hann elskaði hana eða hefði
nokkurn tíma gert það. Eg var efinn í því.
Edith tók þessu öllu með ró; hún virtist hafa mætur
á honum, án þess að leggja á nokkurn hátt of mikið
upp úr orðum hans né framkomu. Hún var svo sem
ekkert að reyna að þóknast honum, en var þó vingjarn-
leg. Hún var líka vingjarnleg við mig. Mig renndi grun
í, að hún hefði þegið, að eg færi að dást að henni líkt
og Hallvarður. Eg reyndi eftir mætti að leyna því, að
eg var ekki vitund hrifinn af henni. Þegar hún var búin
að sitja hjá okkur í tvo tíma, stóð hún upp:
Nú fer eg, Hallvarður. — — — Drengurinn minn
var lasinn, þegar eg fór að heiman, og eg er hálfóróleg.
Gerðu það nú fyrir mig, að fara bráðum og beint heim.
— — — Þér gerið svo vel og sjáið um það, herra
Grefsen. Góða nótt, Hallvarður. Þakka þér fyrii kvöldið,
og vertu nú skynsamur.
Hallvarði fannst, að það yrði að fylgja henni heim,
annar hvor okkar yrði að gera það eða báðir, en á
endanum lét hann þó undan:
J