Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1930, Qupperneq 90

296
Conan Doyle.
IÐUNN
engan veginn er altaf samfara krafti og skörungsskap,
en þó má ekki án vera, ef í sannleika á að geta heitiö
ágæfismaður: hann var góðgjarn og hjálpsamur. Get ég
um þetta borið af eigin reynd. Conan Doyle sá í þar-
lendu tímariti grein, þar sem minst var á mig, og sendir
mér greinina. Var það, í fyrsta lagi, meir en lítið vel
gert af manni, sem kunningja átti í öllum heimsálfum
og flestum Iöndum, að muna eftir mér; og í öðru lagi
lýsir það mikilli góðvild, að honum skyldi hugsast að
gleðja mig með því að senda mér greinina. Hann hafði
aðeins séð nafn mitt í fáein skifti, og félst ekki á kenn-
ingu mína, þó að hins vegar megi sjá þess glögg merki
á sumu því, sem hann hefir ritað, að nokkur áhrif hefir
hún haft á hann. Og nú getur þessi ágæti kappi á sjálf-
um sér séð, að ég hefi fullkomlega rétt að mæla; nú
hefir hann fengið laun góðvildar sinnar gagnvart mér á
þann hátt, að honum hefir orðið eitt og annað auð-
veldara, þegar »yfir um« kom, fyrir það, að honum var
ekki alveg ókunnugt um hið rétta, eins og því er haldið
fram í ritgerðum mínum. Nú hefir hann getað gengið
úr skugga um það, að eftir dauðann er maðurinn engu
síður líkamleg vera en hann var áður, og engu síður
jarðneskur, þó að jörðin sé önnur. Nú hefir hann getað
sannfært sig um, að lífið eftir dauðann heyrir undir líf-
fræðina (biology), engu síður en lífið fyrir dauðann, og
að öll dulýðgi (mysticism) er sprottin af misskilningi.
Það er hinn afleitasti misskilningur, svo afleitur, að hann
bannar allar verulegar framfarir í þessu mikla máli, að
ímynda sér að framhald lífsins sé í andlegum heimi.
Munurinn á lífinu fyrir og eftir dauðann er minni en sá
munur, sem er á lífi mannsins fyrir og eftir fæðinguna.
Þegar Conan Doyle hefir skilið þetta, þarf ekki að efa,
að áhuginn á að koma þessum sannleika fram, verður