Kirkjuritið - 01.01.1944, Síða 38

32
Bjarni Jónsson:
Jan.-Febr
Vór eigum að sá, en Guð mun sjá um ávöxtinn. Vér
deyjuni, en með Guðs hjálp skal sáningin verða að upp-
skeru. En þú skalt láta hjarta þitt vera í því, sem þú
segir og gjörir. Lestu ekki upp eina línu, nema þú hafir
tileinkað þér hana. Hugsaðu um helgi sakramenlanna.
Það eru hinar sælustu stundir i lifi prestsins, þegar liann
í umhoði hins liinmeska konung's tekur á móti hörn-
unum og leiðir þau inn i Guðs riki, eða þegar hann fvrir
levndardóm víns og hrauðs fær leyfi til þess að hreiða
úr skikkju hins almáltuga, (il þess að lijörtu þeirra. er
krjúpa þar, geli náð að hjarta hins kærleiksríka Guðs
og notið þar hvíldar.
Drottinn vor og Guð. Vér þökkum þér, að vér meg-
um starfa. í baráttu, í ósigri og i sigri lofum vér þér, að
í lijarta voru séum vér trúir til dauða, trúir þér, sem
sjálfur eiliflega erl oss trúr.
Þannig talaði Kaj Munk. Þessi trú álli alllaf heima i
hjarta hans. Einu sinni sáu tvær konur í Maribo. að Kaj
Munk, þá 3 ára, var þar við dvrnar á söiuhúð, og þær
hevrðu að liann var að hiðja Guð, og hann sagði: „Það
var þrennt, sem ég átti að imma. Eg man aðeins tvennl.
Góði Guð, láttu mig muna hvað hið þriðja var“.
Hin harnslega trú var æfi alla í fvlgd mcð skarp-
skygni og greind.
Nágrannaprestur hans dó og var jarðaður. Munk
kvaddi han með þessum orðum, er hann minntisl hans
í kirkjunni: „Vinur minn, vinur minn. Þú varsl enginn
snillingur, þú varst ekki dýrlingur. En þú varst hlátl
áfram þjónn, glaður, sistarfandi þjónn kristinnar kirkju,
og með lífi þínu og' dauða þinum hefir þú verið sönnun
þess boðskapar, sem ná skal að hjörtum mannanna i
dag, sönnun um djörfung og heilbrigði trúarinnar, kraft
hennar, gleði og sigur.