Kirkjuritið - 01.01.1944, Qupperneq 59

Kirkjuritið. Hvað viltu að Jesús geri fyrir þig?
53
reglur, lieldur æpti hann því hærra. Þetta hefir verið
hálfgerður vandræðamaður.
En svo komst hann til Jesú, og þá skipti um.
Hverju mundum við nú svara i sporum Bartimeusar
Tímeusarsonar?
Það væri sjálfsagt nokkuð eftir þörfum livers okkar.
Ég gæti vel hugsað mér ýmsa, sem svöruðu: Þakka, ekki
neitt. Það er eins og sumir komist svo vel af, að þeir
þurfi ekki á neinu að halda, að minnsta kosti ekki nein-
um greiða. Þeir eiga allt, efni og góða heilsu og sjálfs-
ánægju, sem er kannske stærsti auðurinn, sem til er á
jarðneska vísu. Jafnvel Jesús Kristur gæti ekki boðið
þeim neitt, sem þeir þörfnuðust.
En flestir Iiafa þarfir, og þær mundu stíla óskirnar.
Bartímeus var blindur. Það er mikið og ógurlegt böl.
Það er eins og við sjáum það skína út úr sögunni, hvað
þetta bafði þjakað hann. Hann byrjaði strax að hrópa,
þegar hann heyrði að undramaðurinn frá Nazaret væri
þarna á ferð. Vonarskima gægðist inn í lians dimmu til-
veru. Og bann lét ekkert aftra sér. Láttu ekki svona,
bafa menn sagt. Þegiðu, láttu manninn í friði. Og' hvað
ert þú að þvælast hér, blindur auminginn. En hann æpti
því meir: Davíðs sonur, miskunna þú mér. Hann bafði
niikla þörf. Þess vegna átti bann mikla þrá, heita bæn,
sterkan kraft til þess að taka á móti undrinu.
Við eigum flest eittbvað, sem við þráum og þó mis-
jafnlega sterkt. Flest erum við full liálfvelgju. í góðu og
illu erum við bálfvolg, kraftlaus. Við eigum ekki einu
sinni ærlega þrá og þess vegna ekki heldur beila bæn.
En livað mundum við biðja um?
í raun og veru böfum við svarað því fyrir löngu. Við
erum alltaf að svara þvi.
Ef til vill finnst ykkur — og það er ekki furða — að
vkkur myndi þykja ærið merkilegt að mega svara Jesú