Kirkjuritið - 01.01.1944, Qupperneq 42

Asmundiir Guðnumdsson:
Jiin.-Febr.
36
gróðans. En það er gömul saga, að rsskunni sé borin
létlúð á brýn. Ræturnar liggja einnig lengra aftur í tím-
ann en til siðustu ára. Oðruin kann að virðast varða
minna um þessa lmignun en vert er og þeim dvljast, að
bnignun kristnilífsins er iienni samfara.
Fyrir skömmu var ég að kvnna mér fra'ðslufyrirkomu-
lagið í barnaskólum og unglingaskólum iielztu menn-
ingarþjóða heimsins. Sá ég þá, að Norðmenn verja lang-
mestum tíma lil kristindómsfræðslu þeirra allra. Og óð-
ara vaknaði hjá mér þessi hugsun: Standa ekki hetju-
dáðir Norðmanna nú á slriðstímunum í órofa samhandi
við þetta? Kristin fræði eru höfuðnánisgreinin, sem for-
eldrar innræta hörnum, kennarar og prestar, og þau
verða þeim ekki dauður hókstafur, lieldur líf. Fvrir þvi
er andans þrótlur Norðmanna svo mikill, og þeir hika
ekki að fórna öllu fvrir frelsi sitl og niðja sinna. Þeir
munu nú skilja manna bezt þessi meginsannindi krist-
indómsins: Hver, sem vill bjarga lífi sínu, mun týna þvi,
en bver, sem týnir lífi sínu, nnm bjarga því. Þeir eru
þi’átl fvrir fátækl og fámenni ósigrandi Snildarþjóð.
Hinsvegar þykir mér líklegl, að tómlæti okkar íslend-
inga um það að innræta æskulýð okkar kristindóm eigi
mesta sök á því, liversu illa við höfum revnzt á þessum
síðustu hættutímum.
En er þá ekki kominn tími til að skipta um skjótt?
Á sú hvatning siður erindi til olckar en hins ensku-
mælandi heims, sem nýlega var flutt i útvarpið af
menntafrömuði, að krislindómsfræðslu skuli auka lil
mikilla muna, hæði harna og unglinga, og taka svo kom-
andi árum?
II.
En hvenær á að hyrja á barnsaldrinum?
Jafnskjótl sem trúarhæfileiki barnanna vaknar.
Það er alkunna um þennan hæfileika, hve snar þátt-
ur hann er í manneðlinu. Þegar aðrir hæfileikar morna