Kirkjuritið - 01.12.1947, Blaðsíða 17

Kirkjuritið.
Helgisagan um jólarósirnar.
285
saman varð hún lágmæltari og hlustaði með meiri athygli. Allt í
einu sneri ræninginn sér að Hans ábóta og skók hnefann framan
í hann. „Yesæli munkur, ert þú kominn hingað til þess að tæla
konu og börn frá mér? Veizt þú ekki, að ég er útlagi og má ekki
fara út úr skóginum?“ Hans ábóti leit óhræddur beint í augu hans.
„Eg ætla að fá griðabréf handa þér, hjá erkibiskupnum,“ sagði
hann. Oðar en hann hafði sleppt orðinu, ráku útlaginn og kona
hans upp tröllahlátur. Þau vissu sennilega, hverrar náðar skógar-
ræningjar áttu að vænta hjá Absalon biskupi.
„Já, ef ég fæ griðabréf hjá Absaloni," sagði ræninginn, „þá lofa
ég þér því að ég skal aldrei framar stela svo miklu sem einni gæs.“
Leikbróðirinn reiddist því, að ræningjarnir skyldu dirfast að
hlægja að Hans ábóta. En ábótinn virtist sjálfur vera mjög ánægð-
ur. Leikbróðirinn hafði varla séð hann með hýrara bragði hjá
munkunum á Hrísum heldur en nú hjá ræningjunum. En allt í
einu stóð ræningjakonan upp.
„Þú talar, Hans ábóti,“ sagði hún, „svo að við gleymum að
líta eftir skóginum. Nú heyri ég meira að segja hingað, hvernig
jólaklukkurnar hringja.“ Óðara en hún hafði þetta mælt, stukku
allir á fætur og út. En í skóginum var ennþá svartnættis myrkur
og kaldur vetur. Það eina, sem heyrist, var fjarlæg klukknahring-
ing, sem barst með hægum sunnanblænum.
„Hvernig getur klukknahljómurinn vakið dauðan skóginn?"
hugsaði Hans ábóíi, því að nú þar sem hann stóð í myrkrinu
fannst honum ennþá ómögulegra en áður, að hér myndi rísa ald-
ingarður, En þegar klukkurnar höfðu hringt nokkur augnablik,
birti allt í einu í skóginum. Óðara dimmdi aftur, en svo kom ljósið
a ný. Það leið fram eins og björt hula milli dökkra trjánna. Og
svo miklu fékk það áorkað, að myrkrið breyttist í daufa dags-
birtu.
Þá sá Hans ábóti, að snjórinn hvarf af jörðinni, eins og einhver
hefði svift af ábreiðu, og jörðin fór að grænka. Burknarnir skutu
upp frjóöngum sínum. Lyngið á melnum og' plönturnar í mos-
anum grænkuðu í skyndi. Mosaþúfurnar stækkuðu og vorblóm-
>nn teygðu upp blómknappa, sein voru að byrja að litkast. Hjarta
Hans ábóta fór að slá örar, þegar hann sá fyrstu merki þess, að
skógurinn væri að vakna. „Á ég, gamall maðurinn, að fá að sjá
slíkt furðuverk?“ hugsaði hann, og tár komu í augu honum. En
brátt birtist nýr ljósvöndur. Hann bar með sér nið af lækjum og
fossum. Þá sprungu út blöðin á lauftrjánum eins skyndilega og
urmull af grænum fiðrildum hefði komið fljúgandi og sezt á grein-
arnar. Og það voru ekki aðeins tré og plöntur, sem vöknuðu.
ðkógarþrestirnir fóru að hoppa á greinunum. Spæturnar hjuggu í