Kirkjuritið - 01.12.1947, Blaðsíða 21

Kirkjuritið.
Helgisagan um jólarósirnar.
289
Allan þennan tíma höfðu fuglar sveimað kringum Hans ábóta,
og hann hefði getað tekið þá með höndunum, en aftur á móti voru
dýrin hrædd við leikbróðurinn; enginn fugl hafði sezt á axlir
hans og enginn höggormur leikið sér fyrir fótum hans. En nú
kom lítil skógardúfa. Þegar hún sá englana nálgast, áræddi hún
að setjast á öxl leikbróðurins og leggja höfuðið að vanga hans.
Þá hélt hann, að óvinurinn væri alveg kominn að sér til þess að
leiða sig í freisiingu og synd. Hann sló með hendinni til skógar-
dúfunnar og kallaði með svo hárri röddu, að það tók undir í
skóginum.
„Farðu til Helvítis, þaðan sem þú ert kornin."
Þá voru englarnir svo nærri, að Hans ábóti fann þytinn af
vængjataki þeirra, og hann laut til jarðar, til þess að heilsa þeim,
En við orð leikbróðurins hætti söngurinn á svipstundu, og hinir
helgu gestir sneru á flótta. Og ljósið flúði og hlýindin af ótta við
kuldann og myrkrið í hjarta mannsins. Nóttin lagðist yfir jörðina
eins og ábreiða, kuldinn kom, gróðurinn á enginu visnaði, dýrin
flúðu burt, niður fossanna hljóðnaði, Iaufið féll af trjánum og
og buldi eins og regn.
Hans ábóta fanst sem hjarta sitt, sem fyrir skemmstu þrútnaði
af sælu, engjast af óbærilegri kvöl. „Aldrei“, hugsaði hann, „get
ég lifað þetta af, að englar himnanna voru mér svo nærri, og
voru reknir burt, að þeir ætluðu að syngja jólasálma fyrir mig en
voru reknir á flótta.“
I sama vetfangi mundi hann eftir blóminu, sem hann hafði lof-
að Absalon biskupi, og hann beygði sig niður að jörðinni og leitaði
í mosa og laufi, ef vera mætti að hann fyndi það á seinustu stundu.
En hann fann, hvernig jörðin fraus undir fingrum hans og hvernig
hvítur snjórinn lagðist yfir engið.
Þá fann hjarta hans enn sárar til. Hann gat ekki risið upp,
heldur féll til jarðar og lá þar kyrr.
Þegar ræninginn og leikbróðirinn höfðu klöngrast í myrkrinu
til ræningjahellisins, söknuðu þeir Hans ábóta. Þau tóku branda
frá eldinum og fóru út að leita hans og fundu hann liggjandi
örendan í snjónum.
Og leikbróðirinn tók að gráta og barma sér. Hann vissi, að
það var hann, sem hafði drepið Hans ábóta með því að taka frá
honum gleðibikarinn, sem hann hafði þráð svo mjög að drekka.
—0O0—
Þá er Hans ábóti hafði verið fluttur niður til Hrísa, sáu þeir
sem bjuggu um líkið, að hann kreppti hægri höndina um eitt-
hvað, sem hann hlaut að hafa gripið í dauðanum. Þegar þeir að
20*