Kirkjuritið - 01.12.1947, Blaðsíða 56

324
Aldarafmæli Prestaskólans:
Nóv. - Des.
gerðist brjóst fyrir. Nafnið „ný guðfræði" þótti honum í
sjálfu sér minnstu varða. Þetta hefði verið og ætti að vera
guðfræði allra alda kristninnar. Hann sagði oft: „Trúðu ekki
á nýja guðfræði og trúðu ekki á gamla guðfræði, en trúðu
á drottin Krist.“ Kennsla hans var í akademiskum anda og
setti mikinn svip á Prestaskólann og guðfræðideild Háskól-
ans. Nemendum hans fannst mjög til hennar koma, og dró
það ekki úr, hve glaður hann var og skemmtilegur og kunni
vel að vera með ungum mönnum. Stundum hófust heitar
rökræður við hann í kennslustundum, og varð gróði að. En
mest var vert um trúaráhuga hans, einurð og hreinskilni og
brennandi sannleiksást. Honum svipaði í ýmsu til móðurföð-
ur síns, Tómasar Sæmundssonar. Það kann að vera of mælt,
að hann hafi verið, eins og sagt var um Tómas: „ólmur
maður“, en fjör hans og starfsgleði, kapp og þróttur var
þó með fádæmum, og báðir dóu, að kalla mætti, með penn-
ann í hendinni. Hann var einnig þjóðinni góður leiðsögu-
maður í andlegum efnum.
„Ve\t ég og, hans veröa spor“ ....
Og „Lengi mun hans lifa rödd
hrein og djörf um hæðir, lautir,
húsin öll og viðar brautir,
er Isafold er illa stödd“.
Það er giftusamlegt og góðs viti, að hann skyldi verða
til að tengja saman starf Prestaskólans og guðfræðideildar
Háskólans.
Svo er einnig um Harald Nielsson, starfsbróður hans.
Hann varð kennari við Prestaskólann 1908 og prófessor
við guðfræðileild Háskólans 1911 - ’28. Hann hafði þá þegar
lokið miklu bókmenntaafreki, þýðingu Gamla testamentis-
ins af hebresku á íslenzka tungu, er vitur maður og smekk-
vis lýsir svo: „Þýðing Gamla testamentisins er hin fegursta
og réttasta, sem enn getur á Norðurlöndum, snilldarverk,
þjóðlegt stórvirki, þjóðgæfuviðburður, einn meginhlekkur-
inn í hinni göfugu frelsisstefnu í trúarlífi íslenzkrar kristni."