Kirkjuritið - 01.12.1947, Blaðsíða 100

368
Jón Kr. ísfeld:
Nóv. - Des.
um, sem lilaut nafnið „Geisli“. í það hafa nú flest eldri
hörnin og sum þau yngri ritað sögur, ljóð, ferðasögur
o. fl. I fyrstu var hlað þetta aðeins handskrifað og að-
eins eitt eintak, sem ég las upp í skólanum. Nú er það
fjölritað og lesið jafnt af ungum sem gömlum. En i
skólanum kemur þó nokkurt efni, sem ekki er látið i
fjölritaða hlaðið. Einn nemandi skólans er útsölumað-
ur hlaðsins. Allt þetla kostar nokkra fyrirhöfn og fjár-
muni, en aldrei hefi ég leitað styrks fyrir skólann
peningalega, hvorki til nemendanna né annara. En
livorki tíma né peningum er hér á glæ kastað, starfsemi
þessi er mér miklu dýrmætari en svo. — Á hverju
vori eru veitt verðlaun eftir hlutkesti. Eru það þrenn
verðlaun í hvorri deild, og' þá dæmt eftir ástundun. Við
úthlutun verðlaunanna eru jafnan elztu nemendur skól-
ans. Ekki er ég þó viss um, að þessi veiting verðlauna
sé að öllu leyti hagkvæm. — Þess má geta, að einn
elzti nemandi skólans ritar í hverri kennslustund það
helzta, sem fram fer. Þvi fylgir m. a. sá kostur, að
börnin þurfa ekki að segja óþolinmóð: Þú hefir sagt
okkur þetta áður. Þau vilja ekki endurtekningar, og
i kristindóminum er alltaf hægt að finna eitthvað nýtt,
liann er eins og lind, þar sem alltaf er nóg af fersku
vatni, þótt oft sé af henni drukkið. Mín persónulega
reynsla er sú, að sunnudagskóli sé það kirkjulega starf,
sem við þurfum að efla og það svo um munar. Með
slíku starfi náum við til barnssálarinnar. Barnið er
hin komandi kynslóð. Það er okkar að gefa veganesti
út í lífið liverju því harni, sem við náum til. Þetta
er alvarleg ábyrgð, sem við tökumst á hendur. En
það gerum við um leið og við lielgum starf okkar Kristi.
Það er ekki nóg að semja fallegar ræður og flytja þær
fagurlega frá prédikunarstólnum yfir fjölmennum
barnahóp. Við þurfum að komast frá skrifborðinu og
ná beint til barnsins. Það þarf að heyra nafnið sitt
nefnt, til þess að finna, að það er raunverulegur þátt-